Publiek

Valentijn is de perfecte gelegenheid om nog eens een restaurantje te bezoeken. Wat is er leuker dan eens echt tijd maken voor elkaar, en intussen nog lekker te eten ook?

Wij waren van bij de start al grote fans van Volta. Het oude elektriciteitsstation hebben we intussen al een vijftal keer bezocht (de laatste keer stond Davy De Pourcq er al achter het fornuis), en telkens was de belevenis een schot in de roos. Reden te meer om nu de nieuwe zaak van Olly Ceulenaere, die Volta op de culinaire kaart zette, uit te proberen!

Op een druilerige dinsdagmiddag rijden we naar de Ham. Niet meteen een voor de hand liggende locatie voor een hippe Flemish Foodie, maar dat was de Nieuwe Wandeling voor Volta ook niet. Voordeel is dan weer dat je in de buurt nog kan parkeren, en na een korte wandeling stappen we het pand binnen. De zaak is vrij industrieel ingericht, met betonnen muren en weinig decoratie. Toch voelt het niet kil aan, door de houten tafels waaraan verschillende “school”stoelen geschoven zijn, de kaarsjes en het vele natuurlijke licht.

Aan de bar in de zitput zit al wat volk te babbelen, en wij krijgen een tafeltje achteraan toegewezen. We kunnen de keuken inkijken, die gedeeltelijk open is en in het restaurant een rechthoekig volume inneemt.

Deze middag wordt enkel de lunch geserveerd (25 euro voor drie gangen, eventueel aan te vullen met een kaasdessert van 6 à 9 euro), en die bevalt ons uitstekend. De ober vraagt of er zaken zijn die we niet lusten, maar wij zijn omnivoor, dus neen. Wel attent om even te polsen, zeker als de keuze beperkt blijft tot een vast menu.

We nemen geen aperitief, maar kiezen voor een halve liter Faces Branco, een Braziliaanse mengeling van riesling, muscat en chardonnay, een lekker fris wijntje zonder meer. Na enkele slokjes wordt het brood geserveerd op een soort kersenpitkussentje van jute, wat ervoor zorgt dat het tijdens de hele lunch lichtjes warm blijft. Daarbij komt een torentje boter met kruiden en zaden. Een goed begin.

Net als vroeger in Volta start je met twee “snackxxx” om te delen, in ons geval een salade van rode biet, peterseliecrème en witlofscheuten, en een toast met rundstartaar.

Veel valt er niet op aan te merken: beide gerechten zijn hoog op smaak gebracht, perfect wat mij betreft, en ze passen uitstekend binnen de Volta-herinnering van vóór Davy: eenvoudige producten, veel groenten, complementaire smaken.

Al snel wordt het hoofdgerecht geserveerd: brandade van schelvis met krokante uiringen en een kruidenslaatje. We smullen van de zoutige aardappel- en vispuree, die perfect combineert met de frisse kruiden en de wat aardsere smaak en krokante textuur van de ui.

De kaas laten we aan ons voorbij gaan, we kiezen voor het dessert van peer uit de oven met verse kaas, noten en rozijnen, en dragon. Een niet voor de hand liggende combinatie, maar wat mij betreft een ideale afsluiter: niet te zoet, verrassend pittig met de verse kruiden en “cleansing for the palate” zoals ze dat in het Engels zo mooi kunnen zeggen.

We sluiten af met een koffie en thee, waarbij een knapperig koekje gereserveerd wordt.

Publiek is een absolute aanwinst voor Gent: prijs-kwaliteit zit dit absoluut goed, en de creativiteit die we van Volta kennen, is Olly duidelijk nog niet verleerd. Ze mogen ons hier nog verwachten!

Lepelblad

Wij zijn bij de gelukkigen die op 15 november vrijaf hebben door een feestdag. De meesten weten zelfs niet over welke feestdag het gaat, maar Paola heeft met haar nieuw kort kapsel Koningsdag weer op de kaart… euh, kalender gezet. En als we dan een dagje niet naar “den buro” moeten, is dat de ideale gelegenheid om een hapje te gaan eten in de stad.

Ik ben een grote fan van het Lepelblad, een beetje voor dezelfde reden als waarvoor ik (tot voor kort) graag in Café Parti ging eten: je kan daar eens wat anders krijgen dan de typische steak en garnaalkroketten. En dus schuif ik met enkele vriendinnen rond 12u aan een mooi naturel houten tafeltje in het hoekpand op Onderbergen.

De kaart is eclectisch. Naast curry kan je ook balletjes in tomatensaus krijgen, en herfstige pasta’s staan zusterlijk naast meer exotische gerechten als tofusteak en sorbet van citroenverbena. Daarbovenop kan je ook voor een drietal suggesties van het krijtbord kiezen. We starten met een aperitiefje, een glaasje pineau de charentes, waarbij we een kommetje zacht gemarineerde olijfjes krijgen. Tussen het babbelen door proberen we nog snel iets van de kaart te kiezen, en ik ga uiteindelijk voor de hazenrug van het suggestiebord. Mijn gezelschap kiest de ovenschotel met gehakt en stoemp, de zeewolf met aardpeer, en de pasta met kokosmelk, volgens het recept van een klassieke carbonara.

Doordat we zoveel te vertellen hebben, kan ik de wachttijd niet goed inschatten (time flies when you’re having fun), maar ik denk dat het wel goed zit. Onze aperitiefjes zijn net op als we de dampende borden voorgeschoteld krijgen.

Mijn hazenrug is vergezeld van een crème van spitskool, enkele partjes gebakken appel, shii-take en flinterdun geschaafde plakjes van een soort rammenas. De saus is heerlijk zoet en kruidig, ik gok op porto en steranijs, maar ik zou er geen geld op verwedden. Ik krijg er ook nog twee patatjes in de schil bij. Het gerecht is mooi gebalanceerd tussen zoet en pittig, de hazenrug is perfect gebakken en de portie is royaal maar niet op zo’n manier dat je achteraf geen pap meer kan zeggen. Geslaagd met grote onderscheiding, dus! Ook mijn vriendinnen zijn heel tevreden met wat ze voorgeschoteld krijgen.

Achteraf passen we voor de koffie, omdat we nog een taartje van Julie’s House op het oog hebben. Ik kies voor “Julies winterpie”: een zanddeeg-bodem gevuld met room, en belegd met banaan, bosbes en mango. Zá-lig!

Zo mogen er nog verlofdagen volgen…

Vintage

Vakantie… Een echte zaligheid. Tijd voor de belangrijke dingen in het leven: spelen met de kindjes, genieten van kleine dingen, en eten natuurlijk! Vandaag waren we uitzonderlijk kinderloos, een ideale gelegenheid om nog eens buitenshuis te gaan lunchen. Vorige week hadden we deze unieke kans al gedetecteerd, en wilden we reserveren bij Vrijmoed. Maar alle pogingen ten spijt konden we ons enkel nog op de wachtlijst inschrijven. En na deze ochtend vruchteloos te wachten op dat verlossende telefoontje, begon ik toch al wat andere opties op te zoeken. Eén van mijn collega-bloggers schrijft trouwens fantastische foodreviews over Gentse restaurants, en ik vond hier enkele pareltjes die aan een (her)ontdekking toe waren. Zo ook Vintage.

In een vorig leven woonden we daar om de hoek, en waren we er al enkele keren beland voor een glas wijn en een hapje. We kregen ook ooit een Bongobon voor een heel diner, maar dat viel al bij al een beetje tegen. De keuken was niet echt op niveau, en alhoewel het niet slecht was, was het ook zeker niet memorabel.

Het was mij echter al opgevallen dat het keukenteam intussen gewijzigd is (of in elk geval aangevuld), waardoor Vintage de laatste jaren op een reeks positieve reviews kon rekenen. Tijd dus om dit restaurant *slash* wijnbar een herexamen te gunnen.

We wandelen Vintage binnen rond 13u15 en de zaak zit – op ons tafeltje na – helemaal vol. Het interieur is modern met warme accenten, zoals de kussens op de bank en de grof-houten tafeltjes. We mogen plaatsnemen aan een tafeltje achteraan, aan de bank. Deze blijkt een beetje laag en dus maak ik dankbaar gebruik van de aanwezige kussens.

’s Middags serveert Vintage een keuzelunch: 2 gangen voor 17 euro en 3 voor 24 euro. Als voorgerecht kies ik – kwestie van te kunnen vergelijken met mijn eigen poging – de falafel met rucola, komijncrunch, couscoussalade met gekonfijte citroen, ras-el-hanout mayo en komkommersalsa. Mijn wederhelft gaat voor een klassieker met de tomatensoep met zurkelroom. Ik laat daarbij ook de aangepaste wijn aanrukken, hij kiest voor een glaasje riesling. Al snel krijgen we onze voorgerechten voorgeschoteld, en het is meteen duidelijk dat deze falafel net iets beter gelukt is dan mijn poging: het krokante korstje is er wél en de kruiding is perfect.

Het kikkererwtenmengsel combineert perfect met de frisse komkommersalade en de aromatische couscous. De ras-el-hanoutmayo zorgt dan weer voor een perfecte dip. Ook de suggestiewijn – een chardonnay met houttoetsen- is een ideale begeleider. De tomatensoep aan de overkant wordt ook gesmaakt: vers, kruidig en net genoeg pit om een beetje op te warmen op deze koude dag. Een geslaagde start!

Als hoofdgerecht hebben we beiden gekozen voor de polak met een korstje, uienjus, gebakken aardappel, erwten, gel van rode ui en champignon. Daarmee is ook meteen alles beschreven dat op ons bord komt.

De vis is vers en mooi glazig gebakken, de uienjus maakt het geheel wat aardser en de rode-uiengel geeft extra smeuïgheid mee aan dit robuuste gerecht. Ik krijg er een biologische, ongefilterde witte wijn bij met een geur van schimmelkaas, maar een heerlijk frisse, kruidige smaak. Speciaal, maar passend!

Ik besluit mij nog aan een fris dessertje te wagen: kiwisorbet, yoghurt panna cotta, pompelmoesgel, appelcrumble en pacharan (Spaanse likeur op basis van sleedoorn).

Het geheel is vrij bitter, maar dat stoort mij niet direct. De panna cotta bevat wel te veel gelatine, wat een soort van schuimrubberen baksteen oplevert. Aan de overkant verschijnt een “thee plus”: groene revolution thee met mignardises: een macaron, een vierkantje pâte de fruit, een brownie en een chocolademousse.

Er wordt goedkeurend geknikt. Ik sluit af met een koffie van Or, sterk en lekker warm. We klokken af op 73 euro.

Wat hebben we – Piet Huysentruyt’s gewijs – vandaag geleerd over Vintage? Eén: het eten is correct, eigentijds en eigenwijs, de bediening nonchalant maar nauwkeurig, het decor aangenaam. Twee: de desserten lijken niet meteen de forte van de chef, maar dat is in wel meerdere restaurants het geval. Drie: ik ben blij dat we dit adresje kunnen toevoegen aan onze “zekerheden”-lijst. Ze zullen ons hier nog vaak terug zien.

Café Parti

Vandaag had ik rond de middagpauze wat meer tijd dan anders, en dus besloten man en ik om te gaan lunchen in Café Parti. Ik ga er graag eten omdat je er eens wat anders vindt dan de eenheidsworst van de klassieke brasserie (en die eenheidsworst staat dan voor garnaalkroketten en biefstuk-friet). De kaart heeft een fusion-tintje, met bijv. Oosterse bouillabaisse met koriander, vegetarische groentenbrochette met halloumi en thaise rundscarpaccio. Bij de voorbije etentjes werden we niet teleurgesteld: het eten is correct en de bediening vriendelijk. Deze middag besloten we om voor een klassieker te gaan met de lunchsuggestie: preisoep gevolgd door varkensstoverij met frietjes.

De sfeer in Café Parti doet denken aan een grootstedelijke, buzzing brasserie. De moderne, vierkante tafeltjes zijn sober aangekleed. Nadat we onze bestelling hebben doorgegeven, krijgen we elk een stukje meergranenstokbrood en een kommetje met pittige olijfolie. Het duurt even voor we onze drankjes krijgen, en dus hebben we ruim de tijd om rond te kijken. Het publiek is zeer divers: naast ons zitten een aantal oudere dames die snel komen lunchen voor ze de stad induiken voor een shoppingmiddag, we ontwaren ook zakenlui en koppels (zoals wij :-)).

Na een kleine twintig minuutjes krijgen we de soep voorgeschoteld. Deze is lekker warm en goed gekruid, maar smaakt eerder naar soepvlees dan naar prei. Op zich wel smaakvol, maar we hadden ons wat anders voorgesteld. Iets later krijgen we een bord dampende stoverij met een gemengde salade, en een aparte kom met frietjes voorgeschoteld. De stoverij blijkt zachte, maar vooral veel harde en uitgedroogde stukjes varkensvlees te bevatten. De sla heeft zijn beste tijd al gehad, en de frietjes zijn niet krokant. Als we mayonaise vragen, krijgen we een potje roosachtige saus, zeer zuur en met een artificiële citroensmaak. Wat een tegenvaller!

De ober merkt op dat de borden niet leeg zijn en vraagt aarzelend of het wel gesmaakt heeft. Ik zeg dat we het vlees een beetje droog vonden. Iets later staat hij weer aan onze tafel om te zeggen dat hij geproefd heeft, en het volgens hem het meest zachte, smeltende stukje stoofvlees is dat hij ooit geproefd heeft… Tja… Ik heb geen zin in een discussie en repliceer dat smaken verschillen. Met 36 euro voor twee is de rekening zacht, maar smaakt het geheel – net zoals de mayonaise – een beetje zuur… Café Parti heeft ons in het verleden nooit ontgoocheld, maar deze keer ben ik toch erg teleurgesteld.

Een Spaanse avond in Italië

Het is vrijdag! Het weekend staat voor de deur. En dus zijn we weer aan het plannen geslagen. Het weekmenu voor volgende week ligt al vast, vanavond halen we een deel van de boodschappen bij ons Voedselteam en morgen de rest in de supermarkt, de viswinkel en niet te vergeten: in de Wereldwinkel voor een gratis pot choco! Maar over dat alles later meer.

Nu: tijd om nog eens uit eten te gaan!

Er was eens, lang geleden, een groep meisjes van alle leeftijden, die in weer en wind naar de Tweebruggenstraat fietsten om daar samen een nieuwe taal te leren. De lessen werden steeds vaker gekoppeld aan culinaire escapades. Waar in het begin “simpelweg” een flesje wijn ontkurkt werd tijdens de pauze, deden we ons na een aantal weken al tegoed aan huisgemaakte guacamole, en tegen het einde van het eerste jaar werden dat zelfs heuse Spaans-getinte buffetten met gazpacho, serranoham, manchego met kweeperengelei, tortilla’s, boccadillo’s, albóndigas, patata’s bravas en toe turrón, dulce de leche en jerez. Mind you, dat zijn zo ongeveer de enige Spaanse woorden die ik mij nog kan herinneren… En neen, dat ligt niet aan de lesgeefster, maar wel aan mijn eigen food-obsessed mind! :-S

En zo zitten we -meer dan vijf jaar na het laatste belsignaal – weer samen rond de tafel. De Spaanse restaurants in Gent zijn al lang uitgeput, we hebben ons ook al aan Mexicaanse en Argentijnse escapades gewaagd, en ons werkterrein is intussen uitgebreid naar alles dat min of meer van dicht of van (zeer) veraf aan Spanje gelinkt kan worden. En we concluderen genoegzaam dat Italië toch dicht bij Spanje ligt als we aanschuiven in Marco Polo Trattoria.

Ik heb Marco Polo al een paar keer bezocht, maar het laatste etentje dateert toch al van een paar jaar terug. Ik herinner mij vooral de warme sfeer, de (h)eerlijke keuken, de biologische drankenkaart zonder coca cola, en eigenlijk vooral het mooie nostalgische vloertje.

Ik start met een patriottisch aperitiefje, een Roomer, vergezeld van een klassieke bruschetta met tomaat, basilicum en mozzarella. Een traditionele combinatie, maar daarom niet minder lekker. Het hapje is mooi afgekruid, dus mij hoor je niet klagen. Dat zou trouwens ook moeilijk gaan met mijn mond vol bruschetta.

Ik kies als hoofdgerecht voor pasta met coquilles, een saus op basis van visbouillon en tomaat, en afgewerkt met artisjok. Alweer een voltreffer: de spaghetti is duidelijk huisgemaakt, de saus is licht en kruidig en de sint-jakobsvruchten zijn perfect gebakken. De kok is alleen iets te kwistig geweest met de pepermolen, maar ik kan wel tegen een beetje pittigheid.

Alhoewel ik eigenlijk meer dan voldaan ben, kan ik toch niet weerstaan aan de zoete lokroep van de dessertenkaart. Ik kies voor een tiramisu en een koffie.

De afsluiter valt wat tegen: de koffie is niet warm genoeg, de tiramisu is een beetje zoet en bevat te weinig amaretto, en de garnering van slagroom (uit een spuitbus) en aardbei is nu ook niet direct haute-cuisine. Maar eigenlijk was het over het algemeen een zeer lekkere maaltijd, met verse ingrediënten en eerlijke producten, lekker eenvoudig zoals een Italiaanse maaltijd moet zijn.

En de avond zelf, die was nog beter! Wat leuk om weer eens bij de praten met de “Spaanse” dames! Onze volgende afspraak wordt een babybezoek bij één van de klasgenoten (veel succes trouwens ;-)). Ik kan al bijna niet meer wachten om weer eens zo’n klein boeleken te mogen bewonderen. Daar kan eenvoudigweg niks tegenop.

Voetjes onder tafel bij Volta

Weer een heerlijke maaltijd achter de kiezen bij Volta! Sinds de kindjes er zijn, gaan we al eens gemakkelijk ’s middags “gastronomisch” gaan lunchen. We gaan niet –zoals vroeger- voor een snel broodje, om dan ’s avonds uitgebreid te koken of “op de wilden boef” te kiezen voor een etentje in één of ander hip restaurant. Neen, sinds de twee dames ons avond na avond bezig houden, zijn we helemaal “organized”. De homecooking is een week op voorhand gepland, en de etentjes zijn schaarser en minder impulsief geworden. En om onszelf de “hassle” van een babysit zoeken te besparen, kiezen we zelfs al eens voor een lunch in één van die hippe “it”-restaurants. En dat is nog goed voor de portemonnee ook, want een avondmaal kost stevast minstens het dubbel van de lunch.

En zo schoven we vanmiddag de voetjes onder tafel in Volta. Niet ons eerste bezoek trouwens. Maar wel de eerste keer sinds Olly Ceulenaere de keuken verliet (hij zou tegen het einde van het jaar een nieuw restaurant beginnen), en zijn voormalige sous-chef David De Pourcq het roer overnam. We kozen het lunchmenu en werden absoluut niet teleurgesteld. De keuken is nog altijd even lekker, de bediening even vlot en sfeer net zo nonchalant al de eerste keer. Wat ons betreft, de perfecte combinatie! We aten een shot van venkel, limoen en komkommer en een dorito met waterkers en mimolettekaas bij het aperitief, bouchot-mossel met –alweer- venkel en algen als voorgerecht en parelhoen met broccoli en wortel als hoofdgerecht (hierbij had een sausje niet misstaan). Uiteraard konden we niet weerstaan aan de zoetigheden, en kozen we voor een dessert van chocolade, hazelnoot en mascarpone. Bij de koffie kregen we nog een stukje chocoladetaart met jack daniels (verrassend lekker!), een amandeltaartje en een citrusmacaron (hier zat de textuur niet helemaal goed). Maar de opmerkingen zijn alleen maar muggenzifterij, de lunch was delicieus en ze zullen ons daar gauw weer terug zien!

PS: Ik ben nog niet helemaal gewoon aan het bloggen, en dus ontbreken de fotootjes. Ik beloof op mijn plechtige communiezieltje dat ik er vanaf nu zal aan denken! (*amen)