Gemakkelijke vrijdag: Carpaccio van bietjes met geitenkaas en slaatje met mineola

De eerste vrijdag van de eerste werkweek van 2015 schreeuwt om een makkelijk gerecht. Iets waarvoor je geen uren in de keuken moet doorbrengen, en zelfs je vuur niet voor moet aanzetten. Iets waarvoor je geen weegschaal en maattabel bij de hand moet houden, en het niet aankomt op wat meer of minder. Iets waarvoor je enkel wat achteloos moet snijden en mengen, maar dat er toch mooi uitziet om het begin van het weekend te vieren.

Ik maakte voor het eerst kennis met bietencarpaccio tijdens de Le Creuset-workshop waaraan ik eind vorig jaar deelnam. Toen maakten we een variant met gedroogde pancetta en fourme d’ambert. Blauwe kaas is niet echt mijn favoriet, en ook al kon ik het in de carpaccio wel appreciëren, ging ik toch op zoek naar een variant die meer bij mijn smaak aansloot. En door geitenkaas te gebruiken en een fris slaatje toe te voegen, is dit nu helemaal het geval.

Als je graag een vegetarische versie wilt, is het geen enkel probleem om de prosciutto weg te laten, al vind ik de zoute toets wel goed passen in het geheel. Je zou dan kunnen overwegen om de geitenkaas te vervangen door een wat hartigere feta, om dit te compenseren. En de mineola kan je naar believen vervangen door andere citrus: (bloed)appelsien, pompelmoes of mandarijn passen zeker ook.

Probeer een assortiment bietjes te bemachtigen, dat zorgt meteen voor een mooi kleurig bordje. Ik had gele, rode en chiogga-bieten. Ik heb ze zelf geroosterd in de oven, door ze te besprenkelen met een beetje lekkere olijfolie, te kruiden met peper en zout, en dan te verpakken in aluminiumfolie en een uurtje te bakken in de oven (200 °C), maar je kan evengoed voorgekookte bieten gebruiken. Als je ze net als ik zelf wilt roosteren, doe dit dan de dag voordien terwijl je zelf rustig in de zetel zit. Je hebt er sowieso geen omziens naar.

Deze carpaccio is perfect voor een luie vrijdagavond met een glaasje rode wijn erbij, of als voorgerecht van een licht etentje.

Wat heb je nodig? 

8 sneetjes prosciutto
4 bietjes, geroosterd of gekookt
200 g halfharde geitenkaas (type buche)
75 g walnoten, geroosterd en gehakt

Voor de salade
2 stronkjes witlof
1 appel
1/2 komkommer
sap van 1/2 citroen
50 g gemengde slablaadjes
handvol muntblaadjes
2 mineola’s (of ander citrusfruit)
1 el mosterd
1 el balsamico-azijn
5 el olijfolie
peper en zout

Hoe ga je tewerk? 

Verwarm de oven voor op 200 °C.

Leg de plakjes prosciutto open op een met bakpapier beklede bakplaat.
Bak ze 10 minuten in de oven tot ze knapperig zijn.
Hak fijn.

Snij de bietjes in dunne plakjes (ik doe dat altijd op een kunststof snijplank, omdat een houten plank het kleur opneemt).
Leg ze dakpansgewijs op de borden.
Verkruimel er de geitenkaas over.
Verdeel er de walnoten en prosciutto over.

Voor het slaatje snijd je witlof, appel en komkommer in reepjes.
Besprenkel met een beetje citroensap om verkleuren tegen te gaan.
Meng er de sla en muntblaadjes door.
Snijd de mineola’s in partjes (“à vif“)en meng door de salade.
Maak een dressing van mosterd, balsamico en olijfolie en meng er het overgebleven sap van de mineola’s door.
Sprenkel over de salade.

Verdeel de salade over de borden.
Strooi er nog wat vers gemalen peper over.
Serveer.

Feesthapje: Vijgengehakt met pecorino

Eenvoud siert. Dat geldt voor je feestjurk, maar evenzeer voor je feestmenu. De simpelste dingen vallen dikwijls het meest in de smaak. En dat is met dit bescheiden hapje van gedroogde vijgen, hazelnoot en pecorino niet anders. De bereiding is snel en makkelijk, het resultaat lekker ongecompliceerd. Ideaal om de overdaad die momenteel de winkelstraten siert, te breken. Of hoe je met een eenvoudig recept toch iets elegants op tafel kan zetten.

Het recept is gebaseerd op een bereiding uit “Amuses op een lepel” uit de reeks “De creatieve keuken” en is voldoende voor 40 lepelhapjes.

Wat heb je nodig? 

250 g gedroogde vijgen
2 eetlepels ahornsiroop, abrikozenconfituur of sinaasappelmarmelade
1 koffielepel gemalen komijn
2 koffielepels cognac
40 g geroosterde hazelnoten (zonder velletje)
een stuk pecorinokaas van 60 g (of eventueel parmezaan)

Hoe ga je tewerk?

Snijd het steeltje van de vijgen en snijd ze in kleine stukjes.
Hak de hazelnoten grof.

Doe ze in de blender, samen met de rest van de ingrediënten, behalve de kaas.
Pureer het geheel.

Snij met een dunschiller flinters kaas van de pecorino.
Verdeel het vijgengehakt over de lepeltjes en garneer met de flinters kaas.

Christmas countdown: Bietjeshummus met platbrood

Voilà, hier ben ik weer. Het heeft even geduurd, maar ik ben er helemaal klaar voor! Vandaag starten we met een “Christmas countdown” met lekkere receptjes voor kerst en bij uitbreiding oudejaar.

Kerst roept bij mij altijd een familiegevoel op. Al sinds mijn zus en ik het ouderlijk huis verlieten om in de mooiste aller steden te gaan wonen, keren we op 24 december al voor de middag terug naar de “boerenbuiten” om er samen met ons mama alle voorbereidingen van het kerstfeest te treffen. Vooraf zijn we al weken bezig met het uitdokteren van Hét Perfecte Menu, het kiezen van de juiste tafelversiering, en – uiteraard – het zoeken naar de origineelste cadeautjes. Die voorbereidingen zijn trouwens al “half the fun”: dat zalige vooruitkijken naar het gezelligste feest van het jaar, dat kan voor mij niet lang genoeg duren.

En eens “dé dag” er dan is, is de tijd in de keuken minstens even leuk als het feest zelf. We koken samen, babbelen bij over alweer-een-jaar-achter-de-rug, we luisteren naar Dirk De Prins op Radio 2 (voor één keer mag dat) die de grootste keukenblunders met een smakelijke stem nog probeert recht te trekken, de kindjes lopen af en aan met cadeautjes en proberen te raden wat erin zit, mijn papa loopt af en aan naar de kelder en de tuin om het lekkers aan te voeren, en mijn man en schoonbroer zorgen voor het labelen van de geschenkjes, zodat we die straks op geheel willekeurige wijze kunnen uitdelen. Ha, ik kijk er alweer reikhalzend naar uit!

Ik start deze week met enkele hapjes voor de feestdis. Hummus is een all-time favoriet: zo’n overvolle kom “beige” kan – ondanks zijn niet echt uitbundig uiterlijk – bij mij niks verkeerds doen. En laat ik nu net een heerlijke manier gevonden hebben om zijn façade een beetje te pimpen: je voegt er rode biet aan toe en het nietszeggend brouwsel is maar één mix verwijderd van een exuberant fuchsia. Ik heb er in dit geval platbroden met lookolie, zeezout en een beetje komijn bij gebakken, maar met wat ordinaire toastjes is deze dip even lekker.

Ik haalde voor beide recepten mijn inspiratie uit “Veg” van Hugh Fearnley-Whittingstal.

Wat heb je nodig?

Voor de bietjeshummus

60 g walnoten
1 koffielepel komijnzaad
20 g oud brood, in stukken (of cracotten, beschuiten, …)
250 g gare rode bietjes (dat zijn er ongeveer 2)
1 eetlepel tahini (kan je eventueel weglaten)
1 grote teen look, geperst
wat olijfolie
zeezout en versgemalen zwarte peper

Voor de platbroden

250 g witte tarwebloem
250 g wit broodmeel
anderhalve afgestreken koffielepel zeezout
1 koffielepel gedroogde gist
1 eetlepel olijfolie
lookolie
grof zeezout of fleur de sel
gemalen komijn

Hoe ga je tewerk? 

Voor de bietjeshummus

Verwarm de oven voor op 180 °C. Rooster de walnoten 5 à 7 minuten op een bakplaat tot ze beginnen te geuren.
Laat afkoelen.

Verwarm een kleine koekenpan op hoog vuur en rooster er de komijnzaadjes in tot deze ook beginnen te geuren.

Doe het oud brood en de walnoten in de blender en mix fijn.

Voeg komijnzaad, bietjes, tahini, look en een beetje olijfolie toe.

Mix fijn.

Voeg eventueel wat extra olijfolie toe om de hummus smeuïg te maken en kruid met peper en zout.

Voor de platbroden

Meng de twee soorten bloem met het zout en de gist.

Voeg er de olijfolie en 325 ml warm water aan toe.
Kneed met de hand 10 minuten of laat de keukenmachine het werk doen in de helft van de tijd.
Het deeg is vrij los en kleverig: dit is normaal! Voeg dus geen extra vocht toe.

Sprenkel wat olie in een kom en doe het deeg erin.

Bedek met een natte handdoek en laat rijzen tot het deeg in volume verdubbeld is (1 à 2 uur).

Haal het deeg, als het goed gerezen is, uit de kom en prik er met gestrekte vingers in, tot alle lucht eruit verdwenen is.
Neem balletjes ter grootte van een citroen van het deeg en rol ze zo dun mogelijk uit.

Laat 5 minuutjes rusten.
Verwarm een pan met anti-aanbaklaag tot ze zeer heet is en begint te roken.
Leg het platbrood in de pan en bak ongeveer 2 minuten (tot er luchtbellen ontstaan).

Draai om en bak nog 1 à 2 minuten (tot ook deze kant bruine vlekjes krijgt).

Leg op een bord en besprenkel met lookolie, zeezoutvlokken en komijn.

Snij of breek in stukken en serveer met de bietjeshummus.

Lieziepeasy ice cream

Alles was alweer op… Op een weekje tijd… Opgelepeld met advocaat en chocoladesaus (niet persé samen). Het had ons in de donkere herfstdagen van de afgelopen week weer heel even -in gedachten- teruggebracht naar de voorbije zomer, naar de warmte, naar de zwoele, feloranje gekleurde avonden, naar buiten eten en natafelen… En nu was de pot leeg. Ik wou dan ook snel een nieuw voorraadje ijs maken!

Omdat ik uit mijn boek van Elisabeth Johansson nog niet zo heel veel geprobeerd had, zocht ik een variatie op het klassieke vanille-ijs. Door de tijd van het jaar, en de bijhorende weemoed, mocht het een beetje troostend zijn. En zo kwam ik bij het “maple-walnut”-ijs uit.

Klaar voor het grote experiment stond ik melk en room af te meten in de keuken. En toen ik mijn maple sirup uit de koelkast nam… tja…

Nét niet genoeg voor de in het recept vermelde 100 g… Plan B dan maar. Ik had net een nieuwe pot honing van het Eyerbos, dus besloot ik de maple sirup hierdoor te vervangen (min die 7 gram die ik toch nog uit het flesje “O’Canada” kon krijgen). Behalve de honing moet er nog eens 70 g suiker bij de 6 eidooiers, en dan mag je de keukenrobot aan het werk zetten.

Het viel mij meteen op dat ik een veel mooiere “ruban” kon kloppen dan vorige week. Zou dat aan de honing, of simpelweg aan de grotere hoeveelheid, liggen?

Enfin, het procédé blijft hetzelfde: je kookt de melk met room (deze keer gebruikte ik bioroom van 42%, maakte ook een groot verschil!) en vanillestokje, voegt deze al kloppend toe aan het eimengsel, en warmt alles dan weer op tot 85°C.

Mijn ijsmengsel vond ik er alvast prima uitzien, een prachtig gelig ivoorkleur, en de smaak was ook zaaaaa-lig (al zeg ik het zelf). Ik heb het opnieuw een hele nacht in de koelkast laten afkoelen, al las ik deze week dat het eigenlijk niet nodig is voor de smaak. Zelf vind ik dat het helpt om het ijs luchtiger en beter schepbaar te maken. En een goeie reden is ook dat ik altijd vergeet om de kom van mijn ijsmaker in de vriezer te zetten, tot op het moment dat ik hem nodig heb. Dat ding moet 12u in de diepvries, ideaal voor het afkoelen van het mengsel!

De dag nadien vond ik de toevoeging van gehakte walnoten precies wat minnetjes, en ik besloot om er een honing-walnoot-stracciatella-ijs van te maken. Daarvoor smolt ik wat donkere chocolade, die ik dan al roerend bij het ijs in de ijsmachine goot. Door een natuurkundig wonder krijg je dan spikkeltjes chocolade, zoals stracciatella-ijs hoort te zijn.

Lekker, zo alleen (tenzij vergezeld van minstens twee extra bolletjes), met wat warme, bittere chocoladesaus of advocaat en/of wat blokjes peer of banaan. En dan nog een topping van brésiliennenootjes en lobbig opgeklopte slagroom… Of zoals hier met wat verkruimelde boterwafels van Jules Destrooper.

Niet echt light, maar who cares.