Comfy Tuesday: Fregolarisotto met boschampignons en chorizocrumble

Enkele weken terug kreeg ik voor het eerst een uitnodiging in mijn bloggers-postbus. Of ik geen zin had om deel te nemen aan een workshop foodpairing met herfstgroenten? En dan nog wel met Stephanie Coorevits van The Kitchenary Tales en Lieve Byttebier van Rue de Surène? En als klap op de vuurpijl met materiaal van Le Creuset? Tja, dat moet je aan een foodie natuurlijk geen twee keer vragen… Ik stuurde als de bliksem een mailtje terug, en zo stond ik op 17 november tussen zeven andere bloggers te blinken in Kortrijk.

Het ijs werd meteen gebroken door een verfrissend glaasje cava en een origineel hapje met pulled pork in wontonkuipjes, bereid door Stephanie: geen slechte binnenkomer… We mochten zelf kiezen wat we wilden maken met een tafel vol herfst-lekkers. Geen gemakkelijke keuze, want het ene product zag er nog smakelijker uit dan het andere. Samen met Julie van Hapjesprinces en Claudia van Claudia’s Keukenspot besloten we om niet één maar vier gerechtjes te maken: hummus met pitachips, pastinaak- en zoete aardappelfrietjes met een kruidig tahinsausje, bruschetta met pompoenpuree en risotto van fregola.

Myriam van Hap & Tap en Marijke van Marijke kookt kozen voor carpaccio van verschillende bietsoorten met fourme d’ambert en gedroogde coppa, en tarte tatin van witlof.

Stephanie en Lieve spongen bij waar ze konden, en zorgden voor de oh-zo-belangrijke kleine tips die het verschil maken tussen lekker en héérlijk. Het werd een supergezellige avond met culinaire hoogstandjes en nieuwe vriendschappen. En – uiteraard – een extra aanwinst voor mijn kerst-verlanglijstje: een Le Creuset casserole in chiffon pink.

Bij elke “roer” in mijn fregolarisotto was ik meer en meer overtuigd van de kwaliteit van dit ding: het geëmailleerd gietijzer verdeelt de warmte beter dan een inox kookpot, waardoor alles gelijkmatig gaart. En uiteraard viel ik ook als blok voor de prachtige kleur! Ik ben nochtans geen “roos” meisje, maar dit roos is geen gewoon roos, neen, het is chiffon pink, en het doet wat scandinavisch aan. 

Ook de andere materialen die we gebruikten – de Pâtiliss bakplaten en -vormen, de spatels in zálige kleurtjes en de tarte tatin-vorm – zijn duidelijk erg handig in gebruik. Zonder te willen overkomen als een gesponsord artikel (want dat is het niet): ik ben overtuigd van Le Creuset…

Over naar het eten! De fregolarisotto met boschampignons en chorizocrumble viel enorm in de smaak, en dat niet in het minst door de tips en toevoegingen van Stephanie. Het kneepje citroensap, de zure room, en de smeuïge pompoenpuree maakten het verschil. Ik wilde jullie het recept niet onthouden.

Noot: De aandachtige lezer zal het al opgevallen zijn, wegens té goed: bovenstaande foto’s zijn níet van mij. Ze zijn genomen door Peter De Lathouwer, fotograaf van dienst op de kookworkshop. De foto’s hieronder hebben de gebruikelijke stijl en zijn dus van mijn hand! 😉

Wat heb je nodig? 

Voor de pompoenpuree
een halve butternutpompoen, zaadjes verwijderd
olijfolie
peper en zout

Voor de risotto
1 sjalot, fijngesneden
1 teentje look, geperst
200 g fregola (of risottorijst)
1 klein glas witte wijn
600 ml groentenbouillon
2 el zure room
handvol geraspte manchego
sap van een halve citroen
zwarte peper van de molen

Voor de champignons
olijfolie
1 teentje look, geperst
400 g boschampignons, schoongemaakt en in grove stukken gesneden
zwarte peper en zout
bosje peterselie, gehakt

Voor de afwerking
stukje chorizo, in dunne plakjes
extra peterselie om te garneren, gehakt

Hoe ga je tewerk? 

Verwarm de oven voor op 200 °C.

Leg de butternuthelft op een stuk aluminiumfolie.
Besprenkel met olijfolie en kruid met peper en zout.
Verpak in de folie en leg 30 minuten in de oven.

Verwarm een scheutje olijfolie in een kookpot.
Fruit er de sjalot en look in aan. Voeg de fregola toe en roer tot alle korrels een laagje olie hebben.
Blus met witte wijn en roer.
Voeg telkens een pollepel bouillon toe en roer tot deze is opgenomen.
Herhaal tot de fregola gaar is (ongeveer 20 minuten).
Zet het vuur laag.

Neem de butternut uit de oven, snij in grove stukken, en mix fijn in de blender.Roer de pompoenpuree door de fregola.
Roer er ook de zure room en geraspte manchego door.
Kruid met peper.
Voeg een beetje citroensap toe voor een frisse toets.

Zet intussen een met bakpapier beklede bakplaat, met daarop de chorizoschijfjes, in de oven.

Verhit een scheutje olijfolie in een pan.
Gooi er de look en champignons bij.
Bak op hoog vuur tot de champignons gaar zijn.
Kruid met peper en zout en meng met de peterselie.

Als de chorizo gedroogd is, neem je hem uit de oven en hak je hem grof.

Serveer de risotto met de champignons en chorizocrumble.
Garneer met een beetje extra peterselie.

Sinful Sunday: Pompoenbrood met rumrozijnen

Nog niet eens zo lang geleden waren de avonden – zacht uitgedrukt – lastig. Onze kleinste meid had het moeilijk, liep te zeuren, hing aan mijn been of kwam óp mijn voeten zitten in de keuken. Ze weende, zaagde, neutte, … tót ze aandacht kreeg. En ze blijkt een doorzetter te zijn…

Ik moest er opeens aan denken toen ik gisteren, als ik de kindjes in bed gelegd had, hun vertrouwde slaapliedjes gezongen had (ironisch genoeg hoort “goeiemorgen” daarbij, maar ook “op een grote paddestoel” en “‘k zag twee beren”) en de kleren aan het opvouwen was in de badkamer. Het is eigenlijk nog maar een dikke maand geleden, en toch lijkt het al ver weg. Nu is thuiskomen van het werk eerder een zaligheid, zoals ik het mij vroeger voorstelde toen ik er in huis nog géén mini’s rondliepen: de meisjes vertellen honderduit over hun dag, ik lees een paar boekjes voor, trek dan naar de keuken om het eten klaar te maken, en het enige dat ik dan nog hoor, zijn stampende voetjes, stiekem gegiechel en de oudste die de jongste de les spelt.

Terwijl nummer één op anderhalf al gekalmeerd was, heeft nummer twee er wat langer over gedaan. Er waren avonden dat ik dacht dat het nooit zou veranderen, dat ze nu eenmaal een “druk” karakter had. Er waren weekends dat ik blij was dat ik ze rond 8 uur onder de wol kon stoppen. Er waren ochtenden dat ik al uitgeput was als de werkdag nog moest beginnen. Maar nu, amper anderhalve maand later, lijkt het allemaal een ver verleden. Grappig toch, hoe snel je zo’n crisismomenten (of zeg maar -perioden) vergeten bent… Dat is waarschijnlijk het geheim van het ouderschap: hoe komt het anders dat mensen meer dan één kind willen?

Afbeelding van de Club van Relaxte Moeders

Om maar te zeggen, als je ook in zo’n “fase” zit (een sprongetje, zoals het vervloekte boek dit wel eens durft noemen): HET GAAT OVER! En je bent die dan zo weer vergeten, zoals de bevalling dus eigenlijk (*kuch)…

Enfin, tijd voor waar het hier eigenlijk over gaat: eten! Voor de Libelle Foodbloggerswedstrijd heb ik natuurlijk niet enkel het recept van de pompoenschelpjes uitgeprobeerd. Ik probeerde nog een gerecht met lamsgehaktballetjes en tabouleh, dat nog wat verfijning nodig heeft voor ik het hier kan posten, maar ook dit heerlijk pompoenbrood, dat zo goed gelukt was dat ik het meteen op de blog kan gooien!

Ik vertelde al over mijn haat-liefde-verhouding met pompoen, maar in dit geval is de zoete smaak alleen maar een voordeel: het geeft een zekere aardsheid mee aan het brood (dat eigenlijk eerder een cake is… maar om mijzelf goed en gezond te voelen, noem ik het maar een brood, naar analogie met bananenbrood, bijvoorbeeld…).

Voor dit recept kan je eigenlijk elke soort pompoen gebruiken, ook de grotere versies. Ik nam butternut onder het motto: “restjes opmaken”. De rozijnen kan je evengoed weglaten, of -als je je kinderen liever alcoholvrij houdt- weken in een beetje lauw water. Hak je hazelnoten niet te fijn, dat geeft een lekkere bite mee aan het brood.

Het brood is héérlijk an sich, maar met een beetje ricotta en honing wordt het alleen maar goddelijker!

Wat heb je nodig?

250 g grof geraspte pompoen (= ongeveer een kwart van een butternut)
150 g bloem
150 g grof gemalen hazelnoten
5 g bakpoeder (= ongeveer 1 kl)
140 g bruine suiker
250 g zonnebloemolie
3 losgeklopte eieren
1 kl speculaaskruiden
100 g rozijnen, minstens 2 u geweekt in rum of water

Hoe ga je tewerk? 

Verwarm de oven voor op 180 °C.

Doe alle ingrediënten, behalve de rozijnen, in de kom van een keukenmachine.
Laat zachtjes draaien tot alles gemengd is.
Roer er voorzichtig de uitgelekte rozijnen door.

Vet een cakevorm in met een beetje olie.
Stort er het beslag in.
Bak 60 minuten in de oven.
Test of het brood gaar is door er een mes in te steken. Als dit er helemaal droog uitkomt, is het brood klaar.
Neem uit de oven en laat 5 minuten afkoelen.
Ontvorm en laat verder afkoelen op een rooster.

Serveer met ricotta en honing.

Pasta Thursday: Pompoenschelpjes met hazelnootpesto voor pompoen-criticasters

De herfst is nu echt in het land. ’s Ochtends als ik mijzelf uit bed hijs, is het nog donker, en ’s avonds – als ik slaapliedjes zing voor de meisjes – alweer. De blaadjes vallen “en masse” van de bomen en de regen is er meer dan mij lief is.

En met de herfst vullen de winkelrekken zich ook met nieuw lekkers: een verse oogst appels, boschampignons en pompoenen in alle maten en kleuren. Die laatste zijn niet echt mijn vriend: ik ben over het algemeen geen liefhebber van zoete groenten – denk wortels en pastinaken – en die enorme oranje ondingen hebben dan ook nog de neiging om tot moes te koken als ze een halve minuut op het vuur staan. Maar het zijn nu eenmaal seizoensgroenten, en dus wilde ik ze toch nog een kans geven.

Het was weliswaar niet de eerste keer dat ik een poging ondernam er iets eetbaars mee te fabriceren. Ik probeerde de geroosterde variant in salades, de soepen met alle mogelijke toevoegingen – kokosmelk, gember, paprika en komijn, het Ottolenghi-allegaartje, … maar niets kon mij helemaal overtuigen.

Voor een nieuwe poging nam ik er meteen alles bij wat het geheel wél mijn smaak kon maken:

• genoeg kruidigheid (tijm)
• extra hartigheid (feta en spek)
• een snuifje bitter (radicchio)
• wat pit (pesto)
• een beetje troost (pasta)
• een pompoensoort die genoeg body heeft om een kwartier op het vuur te doorstaan (butternut)

en mengde dat alles met een grote dosis Lieziepeasy: gemakkelijk, snel, weinig afwas. En het is toch wel gelukt zeker?! Deze schelpjespasta heeft mij helemaal over de streep getrokken. Ik zet hem deze herfst zeker nog op tafel.

Van begin tot einde duurt dit ongeveer 40 minuten. Na afloop heb je welgeteld één pot af te wassen, de rest kan grotendeels in de vaatwas.

Commentaar van de meisjes:

• Oudste: “Ik lust die rode sliertjes niet… (proeft) mmm, zo lekker”.
• Jongste: “Wil ni ete, coco ete” (en coco betekent speculoospasta, voor de geïnteresseerden). Een minuut later: “kaka daan”…

Gemiddeld genomen – als ik de man die na een kort intermezzo aan het verzorgingskussen instemmend knikte, meereken –  een succes dus.

Nog enkel tips om je op weg te helpen:

• De pompoen kan je het makkelijkst schillen met een dunschiller. Enkel aan de ronding van de butternut lukt het wat moeilijker, daar moet je retoucheren met een aardappelmesje.
• Geen radicchio te bespeuren? Met wit- of roodlof, of zelfs rucola, lukt het ook.
• Liever geen vlees? Laat de spekjes gewoon achterwege: heb ik al getest en is ook héérlijk.

• Geen conchigliette te vinden in je plaatselijke supermarkt? Neem orzo, risoni of een andere kleine pastasoort.
• Als je pasta op deze manier kookt, heeft die over het algemeen wat meer kooktijd nodig dan wat op de verpakking staat: reken ongeveer 2 minuten extra.

Voila, nu weet je alles dat je moet weten: aan de slag dus!

Wat heb je nodig? 

olijfolie
1 rode ui, fijngesneden
1 teentje look, geperst
150 g gerookt spek, in blokjes
een halve butternutpompoen, geschild en in blokjes van 2 op 2 cm gesneden
blaadjes van een tiental uit de kluiten gewassen takjes tijm
300 g conchigliette of andere kleine pasta
650 ml kokende groentenbouillon
een halve radicchio, in reepjes gesneden
150 g feta, in blokjes
peper en zout

Voor de hazelnootpesto
50 g platte peterselie
50 g hazelnoten
1 teentje look
75 g manchego of een andere goed doorsmakende harde kaas
olijfolie
peper en zout

Hoe ga je tewerk? 

Verhit een beetje olijfolie in een grote pan of wok, waarop je een deksel hebt.
Bak er ui, look en spek in aan.

Als deze beginnen te kleuren, voeg je de pompoen en tijm toe.

Bak tot ook de pompoen goudbruine randjes krijgt.
Gooi er de pasta bij en roer tot de schelpjes bedekt zijn met een laagje olie.

Blus met de groentenbouillon.
Zet het deksel op de pan en kook volgens de aanwijzingen op de verpakking.
Roer af en toe en voeg eventueel wat extra bouillon toe.

Maak intussen de hazelnootpesto.
Rits de blaadjes peterselie van de steeltjes, en doe ze samen met de hazelnoten, het teentje look en de kaas in een blender en mix fijn.
Leng aan met olijfolie tot je een vrij lopende pesto krijgt.
Kruid bij met peper en zout.

Check of de pasta gaar is. Zo niet, voeg extra water of bouillon toe en wacht tot deze door de pasta is opgenomen.Roer de radicchio door de pasta, en blijf roeren tot de blaadjes geslonken zijn.
Roer er ook de feta door.
Kruid met peper en zout.

Serveer met hazelnootpesto.

Ik bedacht dit recept voor de Libelle Lekker Foodbloggerswedstrijd. Hopelijk valt het in de smaak van de jury! 

Eendeborst met sinaassaus en puree van pastinaak en pompoen

Oooooh, wat moet ik nog afkicken van mijn Latijns-Amerikaans tripje… Ik word moe op de meest onmogelijke momenten, loop over van energie op zo mogelijk nog meer bizarre tijdstippen, en op de koop toe heb ik geen zin in eten en alles dat ermee te maken heeft. Zullen we het maar op de jetlag steken? Na een mislukt kookexperimentje voor Singapore noedels gisteren, heb ik het vandaag maar over een andere boeg gegooid: klassieke smaken.

Eend past sowieso wonderwel bij sinaas (denk maar aan de überklassieker “canard à l’orange”) en met steranijs erbij lijkt dit recept wel een kruising met “Peking eend” uit de Chinese keuken. De traditionele sinaasappel wordt in dit gerecht vervangen door de rode variant die nu volop in het seizoen is. Zalig lekker en wondermooi. Maar gewone sinaasappels, of zelfs mandarijnen of clementines, kunnen natuurlijk ook.

Ik serveerde er een puree van pastinaak en geroosterde pompoen bij: echt een ontdekking! De puree is lekker zoet, waardoor die uitstekend bij de ietwat zurige en bittere toets van de saus past, en je mist de patatjes absoluut niet. Room is niet onontbeerlijk maar zorgt wel voor een smeuïger resultaat. Ook de uien zou je kunnen weglaten, al geven ze een rokerige, wat aardse smaak aan het geheel.

Het gerecht is ongelooflijk lekker, en zou niet misstaan op een feestje. In dat geval zou ik er zelfs nog wat geroosterde en gehakte hazelnootjes durven overstrooien, om de textuur nog wat te pimpen en te zorgen voor de ultrahippe “crunch”.

De ingrediëntenlijst lijkt misschien lang, maar de meeste dingen liggen waarschijnlijk in je voorraadkast, en de bereiding is ook niet moeilijk. Het duurt wel even (reken van start tot finish toch een tweetal uurtjes), maar het doel heiligt -in dit geval- de middelen.

De recepten zijn van Yotam Ottolenghi, slechts hier en daar een beetje aangepast.

Wat heb je nodig?

Voor de eendeborst
4 eendeborsten van 180 g elk
2 el venkelzaad
een snuf gedroogde chilivlokken
2 tl gemalen komijn
2 tl gemalen zwarte peper
1 tl grof zeezout
250 ml bloedsinaasappelsap (van ca 4 stuks)
4 bloedsinaasappels
180 ml rode wijn
2 el sherryazijn
16 anijssterren
1 tl perenstroop of honing

Voor de puree van pastinaak en pompoen
800 g in blokjes gesneden pompoen (geschild gewicht)
3 el olijfolie
1 bol knoflook
5 pastinaken, geschild en in grote stukken
200 ml olie (zonnebloem of arachide)
2 uien in ringen
80 g boter
nootmuskaat
150 ml room
bieslook, gesnipperd
zout en zwarte peper

Hoe ga je tewerk?

Verwarm de oven voor op 200°C.

Kerf de vetlaag van de eendeborst kruislings in.
Meng het venkelzaad met de chili, komijn, zeezout en peper.
Wrijf de eendborsten rondom in met dit mengsel.

Leg ze in een schaal en zet minstens een uur koel weg.

Schep de pompoen om met de olijfolie, zout en peper en schuif een half uur in de oven.

Snijd intussen ongeveer 1 cm van de lookbol af en zet na het eerste half uur bij de pompoen.
Rooster nog eens 30 minuten in de oven.
Kook intussen de pastinaken in ongeveer een half uur gaar in gezouten water.

Verhit de olie in een koekenpan en fruit de ui tot ze goudbruin zijn.
Giet af in een vergiet en bestrooi met zout.

Snij met een scherp mes de boven- en onderkant van de sinaasappels af en zet rechtop op een snijplank.

Snijd de schil en het witte vlies ervan af en verdeel in een zestal plakken.
Leg in een schaal en zet tot gebruik apart.

Verhit een grote koekenpan tot goed heet en bak er de eendeborsten goudbruin in aan op de verkant (ongeveer 3 minuten).
Keer om en bak nog 3 minuten.
Neem uit de pan en houd warm.
Giet het vet uit de pan en blus met het sinaasappelsap, de rode wijn en de sherryazijn en voeg ook de steranijs toe.

Laat tot de helft inkoken (ongeveer 6 minuten).
Proef en kruid eventueel bij met peper en zout.
Leg de eend er opnieuw in, dek af en laat een 7-tal minuutjes zachtjes sudderen.
Schep er de sinaasschijven bij en laat nog een drietal minuutjes doorwarmen.
Neem de eendeborst uit de pan en houd warm.
Zoet de saus met de perenstroop, breng aan de kook en kruid bij.

Doe de pastinaak en de pompoen samen in een kom.
Neem de bol look onderaan vast en knijp er de zachte, rokerige teentjes uit.
Voeg de boter, nootmuskaat, peper en zout toe en stamp grof tot puree.
Meng er de room en bieslook onder en warm nog even door.
Bestrooi met de gefruite ui.

Snijd elke eendeborst schuin in plakjes en serveer met de saus, sinaasschijven en puree.

Hugh’s lasagne met pompoen en venkel

De voedselproductie houdt mij bezig. Ik kook graag, maar het moet wel met “goeie” producten zijn. Wat heeft het voor zin om elke dag koteletten van 1 euro te kopen, als ze zo droog als een schoenzool zijn. Of worsten uit den aldi, waarvan heel je keuken ondergespat is, omdat er zoveel vet en water in zit (meestal omgekeerd evenredig met de smaak). Er zijn genoeg mensen die beweren dat dit vlees net hetzelfde smaakt als een mooie varkenskroon van de bio-planet. Maar voor mij werkt het niet. En toen ik een paar weken terug een artikel uit The Guardian over de vleesproductie las, had ik er eigenlijk wel mijn buik van vol (pun intended). Lees het artikel en oordeel zelf…

Sindsdien proberen we minder vlees te eten, en als we vlees eten, moet het “goed” vlees zijn, rechtstreeks van de boerderij via de Voedselteams, of bio uit de supermarkt. Het is misschien wat duurder, maar als je bewust minder vlees eet, weegt het op het einde van de maand niet méér door in de portemonnee.

Vandaag hebben we nog eens een veggie gerechtje op het menu gezet. Het komt uit Veg van Hugh Fearnley-Whittingstall van River Cottage, een prachtig boek: mooi uitgegeven, smakelijke foto’s en duidelijke recepten. We – dat zijn mijn mama en ik – kozen voor de lasagne met pompoen en venkel, en wel om drie redenen. Eén: in de ouderlijke tuin staan heerlijke, pronte venkelknollen, twee: de ouderlijke tuin staat ook vol pompeuze pompoenen, drie: ik heb dit recept al eens uitgeprobeerd en vond het héérlijk.

Op zich is er absoluut niks moeilijk aan, maar je hebt wel een beetje tijd, zoals een luie zaterdagnamiddag in de keuken, nodig.

Je begint met een theetje te trekken van een stengel bleekselder, enkele zwarte peperkorrels, een grof gesneden ui en twee blaadjes laurier in melk: even laten opkoken, van het vuur nemen en laten trekken.

Je gaat verder met de pompoen (+/- 1 kg): je schilt hem en snijdt hem in blokjes. Die meng je met een royale hoeveelheid olijfolie, wat zeezout en versgemalen zwarte peper, en zet je dan ongeveer een half uur in een oven van 180 °C. De pompoen is klaar als hij goudbruine randjes heeft en zacht aanvoelt. Je neemt de groenten uit de oven en schept er wat fijngesneden blaadjes tijm en een geperst teentje look door.

Voor de venkel snijd je een drietal knollen in dunne plakken, die je op zacht vuur aanstooft tot ze lichtjes gekarameliseerd zijn (duurt minstens een kwartier).

Nu kan je verdergaan met de bechamelsaus: je maakt een warme roux van 50 g boter en evenveel bloem. Eens je roux de geur van versgebakken koekjes krijgt, voeg je er de gezeefde melk aan toe en verwarm je de saus al roerend tot licht gebonden. Je voegt er wat dijonmosterd (naar smaak, wij namen vier koffielepels) aan toe, en kruidt de saus goed af.

Verdeel een derde van de saus over de bodem van een ovenschotel en bedek met lasagnevellen. Hierover stort je alle pompoen uit en nog eens een derde van de saus. Ook deze laag dek je volledig af met lasagnevellen. Hierop leg je de venkelplakjes, en verdeel je 150 g geitenkaas (of voor de liefhebbers: blauwe kaas). Je giet er de rest van de saus over, en raspt er een beetje parmesaan bij als topping. De lasagne mag nu een half uurtje in een oven van 180 °C, voor je aan tafel gaat.

Wat je op je bord krijgt, is met niets te vergelijken. De smaak is kruidig, aards, herfstig en toch fris door de venkel. De zoete geitenkaas countert de bittere kruidigheid van de pompoen perfect. Mij mogen ze zoiets in elk geval dagelijks voorschotelen…

Een rustige avond…

Ik had het helemaal gepland. Het zou een rustige, leuke avond worden. Eerst een beetje koken, intussen wat fotootjes nemen, samen gezellig eten, nadien wat opruimen, de kindjes naar bed brengen, en mij dan rustig in de zetel neervlijen om hier wat te posten over onze heerlijke viscurry. En dan gewoon nog de avond afsluiten met een aflevering van The Great British Bake Off en de eerste aflevering van het derde seizoen van Homeland.

Het was op zich ook goed begonnen. De viscurry was niet zoveel werk, gewoon wat lekkers bijeen rapen en wokken, en intussen zo’n builtje rijst koken.

De viscurry wordt gemaakt met gele currypasta. Ik had dat eigenlijk nog nooit gebruikt, je vindt dat trouwens ook niet your ordinary delhaize. In de thaise supermarkt vond ik het wel:

In progress zag het er eigenlijk al lekker uit:

En eens afgewerkt werd dat alleen maar bevestigd:

Het recept heb ik wel een beetje aangepast: why oh why zou je kleine tomatenblokjes van bij de start toevoegen? Zodat je ze achteraf zeker niet meer terugvindt? En visblokjes tien volle minuten laten koken? Qué?

Enfin, tot zover liep dus alles gesmeerd. Onze kleine meid ging na haar flesje vredig slapen, en de oudste bleef nog een beetje Maya De Bij kijken terwijl ik de keuken opruimde.

En dan, out of the blue, heeft ze gans de living ondergek*tst. En zo zit ik hier om half tien ’s avonds op handen en voeten de vloer te schrobben, in een temperatuur van +/- 10°C, omdat ik alle vensters open gezet heb om die vreselijke geur maar buiten te krijgen…

Het kan verkeren… Of how glamourous the life of a mommy can be…

(PS: Die reactie kwam NIET door de viscurry, want daarvan heeft ze niet gegeten. Laat dat dus geen belemmering zijn om dit eens uit te proberen ;-))