Appelmuffins met aardbei

Soms moet je de mensen van wie je houdt eens in de bloemetjes zetten. Niet omdat ze anders niet weten dat dat zo is, niet omdat het zo hoort, gewoon omdat je voelt dat het tijd is. Dat die andere toch echt wel je steun en toeverlaat is. Dat de persoon in kwestie elke dag de lacunes opvult die je zelf wel eens durft achter te laten. En dat dat allemaal vanzelf gaat, zonder dat iemand het per se opmerkt, of er oog voor heeft.

Op zo’n moment is het tijd voor deze muffins. Zet ze op tafel tijdens een zomers ontbijt in de ochtendzon, als toetje na een zachtgekookt eitje met rustiek brood. Geef ze bij een tasje koffie of een grote mok thee. Niets dat de ongesproken woorden zo goed verwoordt als deze kruidig-zoete baksels.

Het recept haalde ik uit het prachtige boek “Wat Katie eet” van de blogger aller foodbloggers Katie Quinn Davis.

De Ierse woont sinds haar huwelijk in Australië en heeft een fantastische foodblog. Of liever hád, want sinds ze dit boek uitbracht, is het opvallend stil op haar blogspot. Maar het boek is gewoon fan-tas-tisch. Het is meteen duidelijk dat Katie naast leuk schrijven, ook het een en ander afweet van fotografie en styling. Ik kan er in elk geval nog veel van leren! Wat zou ik ook graag zo’n prachtige foto’s kunnen nemen… Oefening baart kunst, zeggen ze dan.

Terug naar de muffins: ze zijn gewoon delicieus. De amandelen heb ik voor de gelegenheid zelf gemalen, omdat ik geen amandelpoeder in huis had, en eigenlijk is dat nog een voordeel: je hebt hier en daar een wat grover stukje, wat nog meer smaak geeft aan de muffins. Vooral de textuur vond ik verrassend licht en bros: in niks te vergelijken met de compacte, overdreven gerezen ballonnen lucht die je in koffiebars à la Starbucks kan kopen.

Muffins zijn op de koop toe zéér gemakkelijk te maken, zelfs voor een beginnend bakker: hoe minder “smooth” je deeg is, hoe beter! Als dat nog eens geen voordeel is voor mensen met een bakfobie. Het komt in alle muffinrecepten trouwens op hetzelfde neer: twee kommen, in de ene meng je de droge ingrediënten, in de andere de natte, en ten slotte gooi je de inhoud van de twee kommen samen en roer je zo kort mogelijk. In papieren bakjes gieten, een twintigtal minuten in de oven schuiven “et voilà”: je heerlijke homemade muffins staan te dampen op het aanrecht!

Goed voor 12 muffins

Wat heb je nodig? 

185 g zelfrijzend bakmeel
65 g amandelmeel
150 g fijne kristalsuiker
2 kl bakpoeder
2 kl kaneelpoeder
schil van een halve citroen
snuifje zout
2 kl vanille-extract
120 g gesmolten boter
2 eieren
1 appel, geschild en in blokjes gesneden
6 grote aardbeien, elk in vier gesneden
50 g amandelschaafsel
1 à 2 el bruine suiker

Hoe ga je tewerk? 

Verwarm de oven voor op 180 °C.

Meng in een kom alle droge ingrediënten: bakmeel, amandelmeel, suiker, bakpoeder, kaneelpoeder, citroenrasp en zout.

Meng in een tweede kom de vochtige ingrediënten: vanille-extract, gesmolten boter en eieren.
Voeg de inhoud van de twee kommen bij elkaar en meng kort.

Roer er voorzichtig de appelstukjes door.

Zet papieren bakjes in een cupcakevorm.
Vul elk vormpje tot 3/4 met het deeg.
Duw in elke muffin twee stukjes aardbei.

Strooi er het amandelschaafsel en de bruine suiker over.

Bak 20 à 25 minuten tot de muffins gaar zijn (testen door er met een satéstokje in te prikken).

 

Cupcakes en chocolade-pistachefudge

Ik zit hier in de zetel van die opgelegde witte kool te eten… Dat potje dat ik gekocht had voor bij Jamie’s falafel. Blijft degoutant lang goed – I know. En zo’n potje uitlepelen in de zetel, om dan met een cracotte op te eten, is misschien even wansmakelijk. Maar ik vind dat gewoon zóóóóóóóó lekker, mijn guilty pleasure voor vandaag!

Laat ik toch maar iets schrijven over eten dat culinair gezien meer verantwoord is…

Onze grootste meid is jarig dit weekend. En dan mag ze natuurlijk iets lekkers meenemen naar school! We hebben voor vrij eenvoudige cupcakes gekozen (uit Goe Gebakken 1), net omdat we dit op een gewone, doordeweekse avond voor elkaar moesten krijgen. Het feestvarken heeft dan zelf voor de versiering mogen zorgen, iets wat twee gevolgen had: we verkregen zeer eclectisch versierde cakejes, en mijn keuken was – ondanks de poetsbeurt van de ochtend – niet meer te herkennen. Maar plezant was het wel!

De juf moest uiteraard ook een beetje verwend worden, en dus maakte ik voor haar ’s avonds nog snel een portie chocolade-pistachefudge (uit Nigella Express): weinig inspanning, veel resultaat.

Dit weekend zal er nog wel wat gebakken worden, gezien zondag haar feestje thuis nog op het programma staat. Dus verwacht je maar aan veel zoets… 🙂

Cupcakes om te versieren

Wat heb je nodig?

250 g boter, 200 g suiker, 5 eieren, 250 g bloem, een snuifje bakpoeder, een vanillestokje, 50 g honing

Hoe ga je tewerk? 

Verwarm de oven voor op 180 °C.

Klop de boter romig.
Voeg de suiker toe en meng goed.

Doe er de eieren één voor één bij. Begin pas met een volgend ei als het eerste goed is opgenomen.

Zeef de bloem en het bakpoeder en voeg beetje bij beetje toe aan de mengsel.
Meng goed.
Snij het vanillestokje open en schraap er de zaadjes uit.
Roer de zaadjes samen met de honing door het beslag.

Schep het beslag in een spuitzak.
Vul de vormpjes voor twee derden. (je kan ze ook vullen met twee lepels ipv de spuitzak)
Bak ongeveer 20 minuten op 180 °C.

Laat de jarige alles versieren naar wens (en hou een dweil bij de hand).

Chocolade-pistachefudge

Wat heb je nodig?

Een blikje gecondenseerde, gesuikerde melk (standaard formaat, ongeveer 300 ml)
350 g donkere chocolade
30 g boter
ongeveer 150 g pistachenoten

Hoe ga je tewerk? 

Verwarm de melk samen met de chocolade en de boter op laag vuur onder voortdurend roeren.

Hak intussen de pistaches grof, of – als je er nood aan hebt – doe ze in een plastic zakje en sla ze stuk met een deegrol (kan enorm opluchten ;-)).

Voeg ze toe aan het chocolademengsel.

Bekleed een ondiepe bakvorm met bakpapier en stort de fudge erin uit.

Laat afkoelen en zet nadien enkele uren in de koelkast.
Snijd met een warm mes (regelmatig spoelen in kokend water) in blokjes.
Geniet van je guilty pleasure!

Rijstpap op mama’s wijze

Ik heb in een andere post al eens het lof bezongen van mijn mama’s rijstpap. Misschien willen jullie dit thuis ook wel eens proberen. Past wel bij de tijd van het jaar vind ik, zeker bij het onstuimige weer van vandaag. Als smaakmakers hou ik het vrij simpel: vanille, kaneel, saffraan, vanillesuiker en een goeie snuif zout. Verder staat of valt de smaak met de kwaliteit van de melk. Ook hierover heb ik in diezelfde post al eens gestoeft: ik heb elke week verse melk van De Zwaluw en dat maakt toch wel een groot verschil. Ik zeg niet dat rijstpap met supermarktmelk niet lekker is, maar eens je de verse met hoevemelk geproefd hebt, wil je niks anders meer.

Rijstpap kan je naar hartelust “pimpen”: voeg bijvoorbeeld kardemom toe en vervang een deel (of alle) koemelk door kokos- of amandelmelk. Zoet met honing of ahornsiroop in plaats van vanillesuiker, en serveer met fijngehakte wal- of pecannoten. Voeg in de zomer eens een beetje limoenschil toe in plaats van vanille, en serveer met perziken, gepocheerd in een suikersiroopje met vanille en munt. En nog eentje om het af te leren: roer er op het einde enkele blokjes donkere chocolade door en serveer met een frisse clementinesalade en wat gekonfijte sinaasappelschil. Enfin, je kan experimenteren tot je jouw favoriet gevonden hebt!

Wat heb je nodig?

1,5 l melk
3 eetlepels vanillesuiker
2 vanillestokjes
2 kaneelstokjes
1/2 koffielepel saffraandraadjes (of 1/4 koffielepel poeder)
zout
225 g dessertrijst

Hoe ga je tewerk?

Spoel een grote kookpot met water.
Giet de melk in de kookpot en voeg er de vanillesuiker, kaneelstokjes, saffraan en een goeie snuif zout aan toe.
Snijd de vanillestokjes open, schraap er de zaadjes uit en voeg ze samen met de stokjes toe aan de melk.

Breng de melk aan de kook.
Eens de melk kookt, voeg je er de dessertrijst aan toe.

Dek af en laat ongeveer 40 minuten pruttelen op een zacht vuurtje.
Proef en voeg eventueel extra suiker toe.
Giet de rijstpap in een grote kom of in individuele kommetjes.
Eet op met bruine suiker en gouden lepeltjes.

PS: Deze nieuwe manier van receptjes posten is misschien wel handiger als je dit thuis wilt proberen. Ik doe eerst mijn zegje en zet dan het recept vrij gestructureerd (dat is toch het plan) op een rijtje. Laat gerust weten wat je ervan vindt!

Lieziepeasy ice cream

Alles was alweer op… Op een weekje tijd… Opgelepeld met advocaat en chocoladesaus (niet persé samen). Het had ons in de donkere herfstdagen van de afgelopen week weer heel even -in gedachten- teruggebracht naar de voorbije zomer, naar de warmte, naar de zwoele, feloranje gekleurde avonden, naar buiten eten en natafelen… En nu was de pot leeg. Ik wou dan ook snel een nieuw voorraadje ijs maken!

Omdat ik uit mijn boek van Elisabeth Johansson nog niet zo heel veel geprobeerd had, zocht ik een variatie op het klassieke vanille-ijs. Door de tijd van het jaar, en de bijhorende weemoed, mocht het een beetje troostend zijn. En zo kwam ik bij het “maple-walnut”-ijs uit.

Klaar voor het grote experiment stond ik melk en room af te meten in de keuken. En toen ik mijn maple sirup uit de koelkast nam… tja…

Nét niet genoeg voor de in het recept vermelde 100 g… Plan B dan maar. Ik had net een nieuwe pot honing van het Eyerbos, dus besloot ik de maple sirup hierdoor te vervangen (min die 7 gram die ik toch nog uit het flesje “O’Canada” kon krijgen). Behalve de honing moet er nog eens 70 g suiker bij de 6 eidooiers, en dan mag je de keukenrobot aan het werk zetten.

Het viel mij meteen op dat ik een veel mooiere “ruban” kon kloppen dan vorige week. Zou dat aan de honing, of simpelweg aan de grotere hoeveelheid, liggen?

Enfin, het procédé blijft hetzelfde: je kookt de melk met room (deze keer gebruikte ik bioroom van 42%, maakte ook een groot verschil!) en vanillestokje, voegt deze al kloppend toe aan het eimengsel, en warmt alles dan weer op tot 85°C.

Mijn ijsmengsel vond ik er alvast prima uitzien, een prachtig gelig ivoorkleur, en de smaak was ook zaaaaa-lig (al zeg ik het zelf). Ik heb het opnieuw een hele nacht in de koelkast laten afkoelen, al las ik deze week dat het eigenlijk niet nodig is voor de smaak. Zelf vind ik dat het helpt om het ijs luchtiger en beter schepbaar te maken. En een goeie reden is ook dat ik altijd vergeet om de kom van mijn ijsmaker in de vriezer te zetten, tot op het moment dat ik hem nodig heb. Dat ding moet 12u in de diepvries, ideaal voor het afkoelen van het mengsel!

De dag nadien vond ik de toevoeging van gehakte walnoten precies wat minnetjes, en ik besloot om er een honing-walnoot-stracciatella-ijs van te maken. Daarvoor smolt ik wat donkere chocolade, die ik dan al roerend bij het ijs in de ijsmachine goot. Door een natuurkundig wonder krijg je dan spikkeltjes chocolade, zoals stracciatella-ijs hoort te zijn.

Lekker, zo alleen (tenzij vergezeld van minstens twee extra bolletjes), met wat warme, bittere chocoladesaus of advocaat en/of wat blokjes peer of banaan. En dan nog een topping van brésiliennenootjes en lobbig opgeklopte slagroom… Of zoals hier met wat verkruimelde boterwafels van Jules Destrooper.

Niet echt light, maar who cares.

How I spend my Saturday nights

Vandaag niet echt mijn dagje… De kindjes hadden het een beetje lastig en de mama loopt moe. In de namiddag hebben we wel allemaal even kunnen ontspannen met een lekkere appelcrumble bij tante Sofie, en ’s avonds heb ik er nog een deftig avondmaal kunnen uitpersen.

Ik zou het recept kunnen uittypen, maar het is die naam bijna niet waardig. Gewoon een kipfiletje marineren in wat citroensap, honing, tijm en een geperst teentje look, nadien aanbakken in olijfolie en een kwartiertje verder garen in de oven. We aten er een slaatje van graantjes (type ebly) met prinsessenboontjes en broccoli bij, aangemaakt met wat citroen en honing. Et voila, dat is het! Best lekker, weinig werk en nog gezond ook. (*geeft zichzelf een schouderklopje)

Om aan te tonen dat het hier niet altijd allemaal van een leien dakje loopt, hier wat bewijsmateriaal over wat zich intussen in de living afspeelde…

Rond een uur of 8 heb ik de twee meisjes in bed gekregen (de ene al wat hysterischer dan de andere) en besloot ik om maar iets lekkers te bereiden in de keuken. Het is dan wel zaterdagavond, maar uitgaan zit er niet in, want ik zit in “nap jail”. Ik las die term onlangs ergens, en ik vind het echt een fantastisch woord! Nap jail = de tijd dat je aan je huis gekluisterd bent omdat je kinderen een dutje doen :-).

De tv-gids beloofde ook niet veel goeds voor een zaterdagavond… Hoe kan dat nu dat er geen enkele leuke film te vinden is om uit te zenden voor de “nap convicts”, en als er dan wel iets is, heb ik hem al gezien… Heb ik dan echt alle films al gezien? Lijkt mij straf, gezien ik al een jaar of vier in nap jail zit en de cinema dus een verre droom lijkt…

Enfin, genoeg daarover. Aangezien ik verse melk van de boerderij heb, lijkt het een goed idee om eens vanille-ijs te maken. Ik gebruik het recept uit “IJs” van Elisabeth Johansson. Een prachtig boek trouwens!

Je brengt eerst 400 ml volle melk en 300 ml slagroom aan de kook met een opengesneden vanillestokje (zaadjes uitschrapen en nadien samen met de peul toevoegen).

Mag ik daar even aan toevoegen dat ik een absolute fan ben van die bio-vanillestokjes van Cook? Die zijn echt de max, en helemaal niet te vergelijken met die uitgedroogde takken die je soms in de supermarkt tegenkomt. Daar krijg je met de grootste moeite van de wereld nog geen zaadjes uit, laat staan dat dat ding enige smaak afgeeft. Niet zo met die Cook-peulen! Daarvan wordt je melk-mengsel zelfs bijna grijs:

Back to business. Intussen klop je zes eidooiers luchtig met 170 g kristalsuiker. Hierbij is het wel belangrijk dat je lang genoeg klopt. Eerst krijg je zo’n substantie die er als boter uitziet:

Dat wordt dan een soort van crème au beurre:

En pas daarna is het genoeg, als de eieren er min of meer als sabayon uitzien, en de hoeveelheid minstens verdrievoudigd is.

Als de melk kookt, giet je die bij het eimengsel onder voortdurend roeren. Als je dat niet doet, krijg je stukjes gestold ei in je ijs. Je giet alles weer in de kom en verwarmt het roerend tot 84 à 85 °C. Ik heb toevallig zo’n handige thermometer liggen, maar als je dat niet hebt, is het beter dat je het een beetje te weinig verwarmt dan te veel, zelfde reden als hierboven.

Het ijsmengsel moet dan goed afkoelen. Je krijgt het beste resultaat als je het een hele nacht laat rusten in de koelkast, en pas de dag nadien afdraait.

Morgen moet ik het nu enkel nog zeven en in de ijsmachine laten draaien tot lekker romig vanille-ijs (of dat is toch de bedoeling). Ik weet dat het momenteel een vrij kleine hoeveelheid lijkt (ik heb maar de helft van bovenstaand recept gemaakt), maar de ervaring leert dat eens dat mengsel aan het draaien is in de ijsmachine, het volume enorm toeneemt.

Je kan dit trouwens ook zonder ijsmachine. Dan zet je het in de vriezer en moet je het ijs om het half uur eens omroeren (minstens 3 keer). Meestal krijg je dan wat meer ijskristallen, maar het zal nog altijd veel beter smaken dan het Ijsboerke.

Dat doe ik dus op een zaterdagavond… Hip, moi? Toch één ding waarvan je mij niet kan beschuldigen :-).