Eén keer shoppen, twee keer eten: Frittata van wortelgroenten #dagenzondervlees

Zaterdag is de lente begonnen. En dus schalt “Daar is de lente, daar is de zon…”, maar vooral het tweede lijntje “…bijna, maar ik denk dat ze weldra zal komen” door mijn hoofd. De weergoden zijn ons voorlopig niet al te gunstig gezind. Een gestolen dagje zonneschijn, een warme zondag, dat wel, maar échte lente in de lucht: daar kunnen we alleen maar van dromen.

Ook in de winkels zijn de primeurs nog schaars. De eerste asperges sieren weliswaar de rekken, maar als je een beetje seizoens- en prijsbewust wilt eten, zijn het toch vooral de pompoenen, kolen en bieten die de aandacht trekken. Ik moet eerlijk zeggen dat de winterkost mij wat begint te vervelen: altijd diezelfde groenten met een sausje, altijd diezelfde gerechten met dezelfde smaak… Maar deze frittata brengt daar toch wat verandering in.

Je gaat aan de slag met een restje geroosterde groenten uit de Ottolenghi– of Lieziepeasy-variant. Het enige dat dan nog tussen jou en een geurige net-dat-tikkeltje-anders frittata staat, is tien minuten oventijd. Gemakkelijk, snel, goedkoop, eenvoudig, veggie, gezond, weinig afwas, weinig inkopen: de lijst van argumenten om dit op tafel te toveren is lang. Zet het eens op je weekmenu: ik beloof je dat je niet teleurgesteld zal zijn!

Bron: Veg! van Hugh Fearnley-Whittingstall

Wat heb je nodig? 

scheutje olijfolie
ongeveer 600 g geroosterde wintergroenten (bijv. sjalot, ui, wortel, pompoen, aardpeer, bietjes, pastinaak, knolselder, (zoete) aardappels, …)
8 eieren
zout en peper
handje tijm, blaadjes afgerist
handje parmezaanse kaas, geraspt

Hoe ga je tewerk? 

Verwarm de oven voor op 200 °C.

Verdeel een klein scheutje olijfolie over een ovenschaal.
Voeg er de geroosterde groenten aan toe.
Klop de eieren los, kruid met zout, peper en tijmblaadjes.
Giet over de groenten.
Strooi er de geraspte kaas over.
Schuif 10 minuten in de voorverwarmde oven.

Serveer met wat extra kaas.

Maandag Pastadag: Casareccia met savooi en spekjes

Weer even geleden dat we nog pasta zien passeren hebben. Niet in mijn keuken – ik maak minstens eens per week een pastagerecht – maar wel op de blog. Ik ging op zoek naar een lekker recept om hier te delen, maar op de één of andere manier kwam ik telkens weer uit bij iets met tomaten of andere zomergroenten. Nu heeft de winter ons ook heel wat lekkers te bieden, en dus besloot ik een winterpasta te bedenken.

Bij de winter hoort een robuuste pastasoort (casareccia), een typische wintergroente (kool) en wat pit (spek). Deze drie laat ik verbroederen in een zijdezachte kaassaus, die wel de smaak, maar niet de zwaarte van een bechamel heeft, en voor ik het wist stond er een heerlijk dampend bord winterse goodness voor mijn neus.

Gemakkelijk, snel en goedkoop: deze winterpasta zou iedereen in zijn repertoire moeten hebben.

Wat heb je nodig? 

500 g casareccia of penne
1 kleine savooi
120 g pancetta, in blokjes
1 ei
200 g ricotta
100 ml lichte room
75 g pecorino, geraspt
200 g gekookte kastanjes, fijngehakt
peper en zout

Hoe ga je tewerk? 

Kook de pasta in gezouten water volgens de aanwijzingen op de verpakking.

Maak de bladeren van de savooi los en snijd er de harde nerven uit.Snijd in reepjes.
Voeg 3 minuten voor het einde van de kooktijd bij de pasta.
Giet af en spoel met koud water.

Bak de pancetta in de kom van de pasta. Het is niet nodig olie toe te voegen omdat het spek zelf voldoende vet heeft.
Meng intussen het losgeklopte ei met de ricotta en de room.
Voeg er de pecorino aan toe en kruid met peper en zout.

Eens de pancettablokjes goudbruin zijn, voeg je er de uitgelekte pasta en savooi aan toe.
Warm goed door.
Als de pasta warm is, zet je het vuur laag en voeg je er het ricotta-kaasmengsel aan toe.
Verwarm even tot je een lichte binding krijgt.

Bestrooi met de gehakte kastanjes.
Serveer.

Ambitieuze zaterdag: Speculaasmousse met peperkoek en rode pruimen

Vroeger deed ik niets liever dan de meest ingewikkelde recepten uitproberen in mijn keukentje. Ik zocht specifiek naar technieken die ik nog nooit gebruikt had om mijzelf een uitdaging te geven op een vrije dag. Sinds de meisjes er zijn, is dat veel moeilijker geworden. Ik kies meestal voor gerechten die snel klaar zijn en niet te veel concentratie vergen. Want als je tussendoor af en toe een pijntje moet verzachten, twee bekers met melk moet schenken en hier en daar nog als scheidsrechter moet optreden, is dat gewoon geen goed idee. Maar dat neemt niet weg dat ik op een zondagnamiddag, als de mini in bed ligt, de oudste aan het kleuren en de papa aan het surfen is, nog altijd graag eens de keuken induik voor een ambitieus keukenavontuur. En dit feestdessert hoort zeker in die categorie thuis.

Het recept komt uit Elle Eten van enkele jaren terug, en het is van de hand van Erik van Loo, de chef van het Rotterdamse tweesterren-restaurant Parkheuvel. Het is onderdeel van een “Sterrenmenu” dat Elle Eten voor de gelegenheid had laten samenstellen voor sterrenchefs.

Enkele tips voor je je hieraan waagt:

• Lees het recept eerst (minstens één keer, maar bij voorkeur enkele keren) volledig door. Zo zitten de basisstappen al in je hoofd voor je van start gaat.
• Zet de ingrediënten voor de mousse allemaal afgewogen klaar, zodat je kan doorwerken.
• De kom waarin je de eiwitten gaat stijfkloppen, moet brandschoon en vetvrij zijn. Ik pers altijd een beetje citroensap uit in de kom en wrijf dit met een stukje keukenpapier langs de wanden om de kom vetvrij te maken. Ik doe hetzelfde met de klopper.
• Leg de stukken peperkoek tussen twee vellen bakpapier. Ik had dat niet gedaan, en dus plakten ze aan de bovenste bakplaat.
• Begin een dag van tevoren: de mousse zal het beste tot zijn recht komen als die een nachtje heeft kunnen rusten. Bijkomend voordeel is dat je alle componenten een dag op voorhand kan voorbereiden, zodat je de avond zelf alleen nog moet dresseren.
• Voor de caramel begin je pas te roeren als ongeveer de helft van de suiker al gesmolten is. Maak je trouwens geen zorgen als deze weer begint op te stijven eens je de pruimen eraan toevoegt: dat is normaal, en komt door het temperatuurverschil. Even doorroeren en zachtjes laten sudderen, en de karamel zal wel weer smelten. Mocht je toch nog brokjes over hebben: geen nood, het geheel moet nadien én gemixt én gezeefd worden, dus dat komt sowieso in orde.
• De bereiding neemt een tweetal uur in beslag. Zorg er dus voor dat je deze tijd hebt. Zo niet: probeer jezelf niet te vergalopperen en kies gewoon een ander dessert voor je feestmenu.

En zo is het ambitieus kerstmenu ook compleet!

• Feesthapje met avocado en scampi
• Coquilles met sinaashollandaise
• Eendeborst met puree van pastinaak en pompoen
• Speculaasmousse met peperkoek en rode pruimen

Als je de uitdaging aangaat, laat mij dan zeker weten of het gelukt is!

Wat heb je nodig? 

Voor de speculaasmousse
3 eieren
40 g suiker
125 ml melk
1/2 kl speculaaskruiden
1/2 kl Chinees vijkruidenpoeder of “quatre épices”
7 g gelatine in blaadjes
75 g witte chocolade, fijngehakt
350 ml slagroom

Voor de peperkoek
1/2 peperkoek

Voor de rodepruimencoulis
3 rode pruimen
3 el suiker

Voor de afwerking
2 rode pruimen, in zeer fijne blokjes

Hoe ga je tewerk? 

Verwarm de oven voor op 80°C. Snij de peperkoek in zeer dunne plakjes.
Snij ze in driehoekjes. Leg ze tussen twee bakpapieren op een bakplaat en leg er nog een bakplaat op.
Laat 3 u drogen in de oven.

Voor de speculaasmousse zet je eerst alle ingrediënten klaar.
Week de gelatineblaadjes in koud water.
Breng de melk met speculaaskruiden en vijfkruidenpoeder aan de kook.
Neem van het vuur en laat 5 minuten trekken.

Klop intussen de eidooiers met de helft van de suiker (20 g) schuimig.
Klop er de iets afgekoelde melk door.
Zet opnieuw op het vuur en verwarm al roerend met een spatel of houten lepel tot het mengsel begint te binden. Dit is tot max. 82 °C (voor het geval je een keukenthermometer bij de hand hebt).
Neem van het vuur en roer er de gelatineblaadjes door tot deze opgelost zijn, en nadien de witte chocolade tot gesmolten.
Laat iets afkoelen in een koudwaterbad.

Klop intussen de eiwitten stijf en voeg er in drie keer de rest van de suiker (20 g) aan toe.
Klop de slagroom lobbig.

Spatel eerst het eiwitschuim, en nadien de slagroom door het afgekoelde melk-chocolademengsel.
Laat de mousse afgedekt opstijven in de koelkast tot de volgende dag.

Voor de pruimencoulis snijd je de pruimen in blokjes.
Laat de suiker lichtjes karameliseren in een kom met dikke bodem.
Voeg er de pruimen aan toe en zet het vuur laag.
Laat garen.
Mix de pruimen met de staafmixer en duw door een zeef.
Zet de coulis weg tot gebruik.

Trek enkele lijntjes coulis op een bord (ev. met een knijpflesje of spuitzak).
Schep er drie quenelles speculaasmousse op.
Zet er peperkoekdriehoeken tussen.
Garneer met de pruimenblokjes en ev. extra coulis.

Comfy Tuesday: Fregolarisotto met boschampignons en chorizocrumble

Enkele weken terug kreeg ik voor het eerst een uitnodiging in mijn bloggers-postbus. Of ik geen zin had om deel te nemen aan een workshop foodpairing met herfstgroenten? En dan nog wel met Stephanie Coorevits van The Kitchenary Tales en Lieve Byttebier van Rue de Surène? En als klap op de vuurpijl met materiaal van Le Creuset? Tja, dat moet je aan een foodie natuurlijk geen twee keer vragen… Ik stuurde als de bliksem een mailtje terug, en zo stond ik op 17 november tussen zeven andere bloggers te blinken in Kortrijk.

Het ijs werd meteen gebroken door een verfrissend glaasje cava en een origineel hapje met pulled pork in wontonkuipjes, bereid door Stephanie: geen slechte binnenkomer… We mochten zelf kiezen wat we wilden maken met een tafel vol herfst-lekkers. Geen gemakkelijke keuze, want het ene product zag er nog smakelijker uit dan het andere. Samen met Julie van Hapjesprinces en Claudia van Claudia’s Keukenspot besloten we om niet één maar vier gerechtjes te maken: hummus met pitachips, pastinaak- en zoete aardappelfrietjes met een kruidig tahinsausje, bruschetta met pompoenpuree en risotto van fregola.

Myriam van Hap & Tap en Marijke van Marijke kookt kozen voor carpaccio van verschillende bietsoorten met fourme d’ambert en gedroogde coppa, en tarte tatin van witlof.

Stephanie en Lieve spongen bij waar ze konden, en zorgden voor de oh-zo-belangrijke kleine tips die het verschil maken tussen lekker en héérlijk. Het werd een supergezellige avond met culinaire hoogstandjes en nieuwe vriendschappen. En – uiteraard – een extra aanwinst voor mijn kerst-verlanglijstje: een Le Creuset casserole in chiffon pink.

Bij elke “roer” in mijn fregolarisotto was ik meer en meer overtuigd van de kwaliteit van dit ding: het geëmailleerd gietijzer verdeelt de warmte beter dan een inox kookpot, waardoor alles gelijkmatig gaart. En uiteraard viel ik ook als blok voor de prachtige kleur! Ik ben nochtans geen “roos” meisje, maar dit roos is geen gewoon roos, neen, het is chiffon pink, en het doet wat scandinavisch aan. 

Ook de andere materialen die we gebruikten – de Pâtiliss bakplaten en -vormen, de spatels in zálige kleurtjes en de tarte tatin-vorm – zijn duidelijk erg handig in gebruik. Zonder te willen overkomen als een gesponsord artikel (want dat is het niet): ik ben overtuigd van Le Creuset…

Over naar het eten! De fregolarisotto met boschampignons en chorizocrumble viel enorm in de smaak, en dat niet in het minst door de tips en toevoegingen van Stephanie. Het kneepje citroensap, de zure room, en de smeuïge pompoenpuree maakten het verschil. Ik wilde jullie het recept niet onthouden.

Noot: De aandachtige lezer zal het al opgevallen zijn, wegens té goed: bovenstaande foto’s zijn níet van mij. Ze zijn genomen door Peter De Lathouwer, fotograaf van dienst op de kookworkshop. De foto’s hieronder hebben de gebruikelijke stijl en zijn dus van mijn hand! 😉

Wat heb je nodig? 

Voor de pompoenpuree
een halve butternutpompoen, zaadjes verwijderd
olijfolie
peper en zout

Voor de risotto
1 sjalot, fijngesneden
1 teentje look, geperst
200 g fregola (of risottorijst)
1 klein glas witte wijn
600 ml groentenbouillon
2 el zure room
handvol geraspte manchego
sap van een halve citroen
zwarte peper van de molen

Voor de champignons
olijfolie
1 teentje look, geperst
400 g boschampignons, schoongemaakt en in grove stukken gesneden
zwarte peper en zout
bosje peterselie, gehakt

Voor de afwerking
stukje chorizo, in dunne plakjes
extra peterselie om te garneren, gehakt

Hoe ga je tewerk? 

Verwarm de oven voor op 200 °C.

Leg de butternuthelft op een stuk aluminiumfolie.
Besprenkel met olijfolie en kruid met peper en zout.
Verpak in de folie en leg 30 minuten in de oven.

Verwarm een scheutje olijfolie in een kookpot.
Fruit er de sjalot en look in aan. Voeg de fregola toe en roer tot alle korrels een laagje olie hebben.
Blus met witte wijn en roer.
Voeg telkens een pollepel bouillon toe en roer tot deze is opgenomen.
Herhaal tot de fregola gaar is (ongeveer 20 minuten).
Zet het vuur laag.

Neem de butternut uit de oven, snij in grove stukken, en mix fijn in de blender.Roer de pompoenpuree door de fregola.
Roer er ook de zure room en geraspte manchego door.
Kruid met peper.
Voeg een beetje citroensap toe voor een frisse toets.

Zet intussen een met bakpapier beklede bakplaat, met daarop de chorizoschijfjes, in de oven.

Verhit een scheutje olijfolie in een pan.
Gooi er de look en champignons bij.
Bak op hoog vuur tot de champignons gaar zijn.
Kruid met peper en zout en meng met de peterselie.

Als de chorizo gedroogd is, neem je hem uit de oven en hak je hem grof.

Serveer de risotto met de champignons en chorizocrumble.
Garneer met een beetje extra peterselie.

Mini-maxi Wednesday: Kastanje panna cotta met clementinecoulis en amaretti

Ondanks de herfstvakantie is het hier in huis “business as usual”. De hubbie en ik zijn gewoon aan het werk, de oudste is naar een sportkamp en de mini zit op de crèche. Maar het blijft toch een beetje vakantie, en dus proberen we af en toe wat extra’s in te bouwen om dat gevoel te onderstrepen: een kort tripje naar de speeltuin voor het avondeten, een blokje om met de fiets, en wat extra verwennerijtjes uit de keuken.

Bij de tijd van het jaar horen hartverwarmende desserts: geurige, aardse aroma’s die koude avonden meteen kunnen opwarmen en beelden van knisperende haardvuren en fonkelende kaarsjes oproepen. In deze panna cotta zorgen zowel de kastanjes als de bijhorende clementinecoulis daarvoor: kardemom, kaneel en kruidnagel zijn de perfecte herfstsmaken. En voor mama en papa doen we er nog een scheutje Grand Marnier bovenop!

Ik heb een deel van de room uit de klassieke versie vervangen door Griekse yoghurt, omdat ik geen fan ben van zware, mierzoete desserts na de maaltijd. De yoghurt maakt het geheel wat frisser en lichter, maar is nog altijd romig genoeg om als “panna cotta” door het leven te gaan.

Dit gerecht past perfect bij mini-maxi Wednesday: de inspanningen zijn beperkt, maar het resultaat groots! Je trekt de dag voordien een halfuurtje uit voor wat roeren en mengen, zet alles in de koelkast en besteedt er voor de rest geen aandacht aan. Als je de dag nadien zin krijgt in een dessertje, giet je de saus in de glaasjes en verkruimel je er nonchalant wat koekjes over. En voila: iedereen is stomverbaasd over je kookkunsten, terwijl je zelf niet eens wist dat je gekóókt had! Ook in het kerstmenu zou dit niet misstaan: je kan alles tot 2 dagen vooraf maken, zodat je de avond zelf de glaasjes alleen maar met een zwierige beweging uit de koelkast moet halen en afwerken met de coulis en koekjes. Dat is bij mij meestal ook het enige wat ik op dat uur nog kán…

Enkele bijkomende tips:

• Laat je niet verleiden om ongezoete kastanjepuree te kopen: deze smaakt helemaal anders dan de gezoete variant, waaraan ook vanille is toegevoegd. In de herfst en zeker rond de kerstperiode vind je hem in de supermarkt. Ook de meeste biologische winkels hebben hem in stock.
• Kleintjes aan tafel? Laat de alcohol gewoon achterwege.
• Heb je op je vorig feestje alle Grand Marnier sex-and-the-city-gewijs in de cosmo’s gegoten en ben je niet van plan het deze keer alcoholvrij te houden? Neem dan bruine rum.
• Geen amaretti in huis? Verkruimel er dan wat amandelbrood (bijv. van Jules Destrooper) over of strooi er een beetje fijngehakte, geroosterde hazelnoten op.
• De coulis is vrij bitter en niet zoet, zoals ik het zelf graag heb. Proef en voeg eventueel extra honing toe naar eigen smaak.

Bij ons thuis was dit een hit, ik hoop op de redactie van Libelle Lekker! evenzeer, want dit is mijn tweede inzending voor de foodbloggerscontest. Wat leuk om alvast de eerste ronde te overleven! De concurrentie is stevig maar we gaan ervoor. Ik droom stiekem al een beetje van dit fantastisch fornuis, bijna even fantastisch als onze gelijknamige dochter… Duim je mee?

Wat heb je nodig?

Voor de panna cotta
6 g gelatine in blaadjes
250 g room (35% vetgehalte)
150 g gezoete kastanjepuree (ook wel: kastanjecrème met vanille)
250 g Griekse yoghurt

Voor de clementinecoulis
5 clementines
1 kaneelstok
1/2 vanillestok, opengesneden, zaadjes losgemaakt
2 kruidnagels
1 peul kardemom, gekneusd
1 steranijs
1 el honing
maïszetmeel
(optioneel: een scheutje Grand Marnier)

Voor de afwerking
amarettikoekjes, verkruimeld
muntblaadjes

Hoe ga je tewerk? 

Maak eerst de panna cotta.
Week de gelatineblaadjes in koud water. Meng de room met de kastanjepuree in een steelpannetje en breng langzaam aan de kook.
Neem van het vuur en roer er de uitgeknepen gelatine door tot deze helemaal gesmolten is.
Meng met de yoghurt. Giet de panna cotta in kleine potjes en zet tot de volgende ochtend in de koelkast.

Voor de coulis pers je de clementines uit.
Meng het sap met de smaakmakers (ook de lege vanillepeul). Verwarm op een zacht vuurtje.
Eens de coulis kookt, dik je hem een beetje in met een papje van maïszetmeel en water (gebruik niet te veel, je wil een smeuïge saus, geen klomp!).
Zet het vuur uit en laat afkoelen.
Zet in de koelkast en laat een nacht rusten. De specerijen geven dan nog extra smaak af aan de saus.

Werk het recept vlak voor serveren af:

• Zeef de clementinecoulis.
• Giet voorzichtig op de panna cotta’s.
• Verkruimel er de koekjes over.
• Garneer met een blaadje munt.

Serveer.

Sinful Sunday: Pompoenbrood met rumrozijnen

Nog niet eens zo lang geleden waren de avonden – zacht uitgedrukt – lastig. Onze kleinste meid had het moeilijk, liep te zeuren, hing aan mijn been of kwam óp mijn voeten zitten in de keuken. Ze weende, zaagde, neutte, … tót ze aandacht kreeg. En ze blijkt een doorzetter te zijn…

Ik moest er opeens aan denken toen ik gisteren, als ik de kindjes in bed gelegd had, hun vertrouwde slaapliedjes gezongen had (ironisch genoeg hoort “goeiemorgen” daarbij, maar ook “op een grote paddestoel” en “‘k zag twee beren”) en de kleren aan het opvouwen was in de badkamer. Het is eigenlijk nog maar een dikke maand geleden, en toch lijkt het al ver weg. Nu is thuiskomen van het werk eerder een zaligheid, zoals ik het mij vroeger voorstelde toen ik er in huis nog géén mini’s rondliepen: de meisjes vertellen honderduit over hun dag, ik lees een paar boekjes voor, trek dan naar de keuken om het eten klaar te maken, en het enige dat ik dan nog hoor, zijn stampende voetjes, stiekem gegiechel en de oudste die de jongste de les spelt.

Terwijl nummer één op anderhalf al gekalmeerd was, heeft nummer twee er wat langer over gedaan. Er waren avonden dat ik dacht dat het nooit zou veranderen, dat ze nu eenmaal een “druk” karakter had. Er waren weekends dat ik blij was dat ik ze rond 8 uur onder de wol kon stoppen. Er waren ochtenden dat ik al uitgeput was als de werkdag nog moest beginnen. Maar nu, amper anderhalve maand later, lijkt het allemaal een ver verleden. Grappig toch, hoe snel je zo’n crisismomenten (of zeg maar -perioden) vergeten bent… Dat is waarschijnlijk het geheim van het ouderschap: hoe komt het anders dat mensen meer dan één kind willen?

Afbeelding van de Club van Relaxte Moeders

Om maar te zeggen, als je ook in zo’n “fase” zit (een sprongetje, zoals het vervloekte boek dit wel eens durft noemen): HET GAAT OVER! En je bent die dan zo weer vergeten, zoals de bevalling dus eigenlijk (*kuch)…

Enfin, tijd voor waar het hier eigenlijk over gaat: eten! Voor de Libelle Foodbloggerswedstrijd heb ik natuurlijk niet enkel het recept van de pompoenschelpjes uitgeprobeerd. Ik probeerde nog een gerecht met lamsgehaktballetjes en tabouleh, dat nog wat verfijning nodig heeft voor ik het hier kan posten, maar ook dit heerlijk pompoenbrood, dat zo goed gelukt was dat ik het meteen op de blog kan gooien!

Ik vertelde al over mijn haat-liefde-verhouding met pompoen, maar in dit geval is de zoete smaak alleen maar een voordeel: het geeft een zekere aardsheid mee aan het brood (dat eigenlijk eerder een cake is… maar om mijzelf goed en gezond te voelen, noem ik het maar een brood, naar analogie met bananenbrood, bijvoorbeeld…).

Voor dit recept kan je eigenlijk elke soort pompoen gebruiken, ook de grotere versies. Ik nam butternut onder het motto: “restjes opmaken”. De rozijnen kan je evengoed weglaten, of -als je je kinderen liever alcoholvrij houdt- weken in een beetje lauw water. Hak je hazelnoten niet te fijn, dat geeft een lekkere bite mee aan het brood.

Het brood is héérlijk an sich, maar met een beetje ricotta en honing wordt het alleen maar goddelijker!

Wat heb je nodig?

250 g grof geraspte pompoen (= ongeveer een kwart van een butternut)
150 g bloem
150 g grof gemalen hazelnoten
5 g bakpoeder (= ongeveer 1 kl)
140 g bruine suiker
250 g zonnebloemolie
3 losgeklopte eieren
1 kl speculaaskruiden
100 g rozijnen, minstens 2 u geweekt in rum of water

Hoe ga je tewerk? 

Verwarm de oven voor op 180 °C.

Doe alle ingrediënten, behalve de rozijnen, in de kom van een keukenmachine.
Laat zachtjes draaien tot alles gemengd is.
Roer er voorzichtig de uitgelekte rozijnen door.

Vet een cakevorm in met een beetje olie.
Stort er het beslag in.
Bak 60 minuten in de oven.
Test of het brood gaar is door er een mes in te steken. Als dit er helemaal droog uitkomt, is het brood klaar.
Neem uit de oven en laat 5 minuten afkoelen.
Ontvorm en laat verder afkoelen op een rooster.

Serveer met ricotta en honing.

Pasta Thursday: Pompoenschelpjes met hazelnootpesto voor pompoen-criticasters

De herfst is nu echt in het land. ’s Ochtends als ik mijzelf uit bed hijs, is het nog donker, en ’s avonds – als ik slaapliedjes zing voor de meisjes – alweer. De blaadjes vallen “en masse” van de bomen en de regen is er meer dan mij lief is.

En met de herfst vullen de winkelrekken zich ook met nieuw lekkers: een verse oogst appels, boschampignons en pompoenen in alle maten en kleuren. Die laatste zijn niet echt mijn vriend: ik ben over het algemeen geen liefhebber van zoete groenten – denk wortels en pastinaken – en die enorme oranje ondingen hebben dan ook nog de neiging om tot moes te koken als ze een halve minuut op het vuur staan. Maar het zijn nu eenmaal seizoensgroenten, en dus wilde ik ze toch nog een kans geven.

Het was weliswaar niet de eerste keer dat ik een poging ondernam er iets eetbaars mee te fabriceren. Ik probeerde de geroosterde variant in salades, de soepen met alle mogelijke toevoegingen – kokosmelk, gember, paprika en komijn, het Ottolenghi-allegaartje, … maar niets kon mij helemaal overtuigen.

Voor een nieuwe poging nam ik er meteen alles bij wat het geheel wél mijn smaak kon maken:

• genoeg kruidigheid (tijm)
• extra hartigheid (feta en spek)
• een snuifje bitter (radicchio)
• wat pit (pesto)
• een beetje troost (pasta)
• een pompoensoort die genoeg body heeft om een kwartier op het vuur te doorstaan (butternut)

en mengde dat alles met een grote dosis Lieziepeasy: gemakkelijk, snel, weinig afwas. En het is toch wel gelukt zeker?! Deze schelpjespasta heeft mij helemaal over de streep getrokken. Ik zet hem deze herfst zeker nog op tafel.

Van begin tot einde duurt dit ongeveer 40 minuten. Na afloop heb je welgeteld één pot af te wassen, de rest kan grotendeels in de vaatwas.

Commentaar van de meisjes:

• Oudste: “Ik lust die rode sliertjes niet… (proeft) mmm, zo lekker”.
• Jongste: “Wil ni ete, coco ete” (en coco betekent speculoospasta, voor de geïnteresseerden). Een minuut later: “kaka daan”…

Gemiddeld genomen – als ik de man die na een kort intermezzo aan het verzorgingskussen instemmend knikte, meereken –  een succes dus.

Nog enkel tips om je op weg te helpen:

• De pompoen kan je het makkelijkst schillen met een dunschiller. Enkel aan de ronding van de butternut lukt het wat moeilijker, daar moet je retoucheren met een aardappelmesje.
• Geen radicchio te bespeuren? Met wit- of roodlof, of zelfs rucola, lukt het ook.
• Liever geen vlees? Laat de spekjes gewoon achterwege: heb ik al getest en is ook héérlijk.

• Geen conchigliette te vinden in je plaatselijke supermarkt? Neem orzo, risoni of een andere kleine pastasoort.
• Als je pasta op deze manier kookt, heeft die over het algemeen wat meer kooktijd nodig dan wat op de verpakking staat: reken ongeveer 2 minuten extra.

Voila, nu weet je alles dat je moet weten: aan de slag dus!

Wat heb je nodig? 

olijfolie
1 rode ui, fijngesneden
1 teentje look, geperst
150 g gerookt spek, in blokjes
een halve butternutpompoen, geschild en in blokjes van 2 op 2 cm gesneden
blaadjes van een tiental uit de kluiten gewassen takjes tijm
300 g conchigliette of andere kleine pasta
650 ml kokende groentenbouillon
een halve radicchio, in reepjes gesneden
150 g feta, in blokjes
peper en zout

Voor de hazelnootpesto
50 g platte peterselie
50 g hazelnoten
1 teentje look
75 g manchego of een andere goed doorsmakende harde kaas
olijfolie
peper en zout

Hoe ga je tewerk? 

Verhit een beetje olijfolie in een grote pan of wok, waarop je een deksel hebt.
Bak er ui, look en spek in aan.

Als deze beginnen te kleuren, voeg je de pompoen en tijm toe.

Bak tot ook de pompoen goudbruine randjes krijgt.
Gooi er de pasta bij en roer tot de schelpjes bedekt zijn met een laagje olie.

Blus met de groentenbouillon.
Zet het deksel op de pan en kook volgens de aanwijzingen op de verpakking.
Roer af en toe en voeg eventueel wat extra bouillon toe.

Maak intussen de hazelnootpesto.
Rits de blaadjes peterselie van de steeltjes, en doe ze samen met de hazelnoten, het teentje look en de kaas in een blender en mix fijn.
Leng aan met olijfolie tot je een vrij lopende pesto krijgt.
Kruid bij met peper en zout.

Check of de pasta gaar is. Zo niet, voeg extra water of bouillon toe en wacht tot deze door de pasta is opgenomen.Roer de radicchio door de pasta, en blijf roeren tot de blaadjes geslonken zijn.
Roer er ook de feta door.
Kruid met peper en zout.

Serveer met hazelnootpesto.

Ik bedacht dit recept voor de Libelle Lekker Foodbloggerswedstrijd. Hopelijk valt het in de smaak van de jury! 

Sinful Sunday: Chocolademousse met kruidige bramensaus

Ik heb mij nog eens laten overhalen om mee te doen aan een mysterybox-challenge! Je krijgt 6 ingrediënten en moet een gerecht bedenken waarin er minstens 3 gebruikt worden. Daarnaast mag je shoppen uit een beperkte “voorraadkast”, waarin onder andere eieren, specerijen en citroen zitten. Maar bijvoorbeeld geen melk, room of bakpoeder.

De mystery box bevatte deze keer pure chocolade, pastinaak, kaneel, cassave, granaatappel en bramen. Op het eerste zicht zeker geen gemakkelijke combinatie. Cassave heb ik nog nooit gebruikt en ken ik eigenlijk enkel van de chips. Ik zou trouwens ook niet direct weten waar je dit in Gent kan kopen. Pastinaak en granaatappel vond ik dan weer wel een goeie combinatie, maar gezien ik niet echt van zoete groenten hou, vond ik de toevoeging van bijvoorbeeld kaneel dan weer wat te veel van het goeie. Ik besloot dan ook al snel om iets zoets te maken met de chocolade, bramen en kaneel.

Eerste idee was een zanddeegtaartje met kaneel in het deeg, gevuld met chocolade en afgewerkt met bramen. Maar gezien de beperkte tijd, en het feit dat ik een blog schrijf voor mensen met een leven ;), heb ik voor iets eenvoudigers – maar daarom niet minder de-li-cious – gekozen.

De bramensaus geeft het dessert door haar kruidigheid – kaneel, vanille en steranijs – een beetje warmte mee. Iets dat overigens perfect aansluit bij de tijd van het jaar: het seizoen dat zelfs de bramen op hun einde lopen, de blaadjes langzaam van de bomen dwarrelen, en de dauw ’s ochtends boven het gras hangt.

Chocolademousse is mijn eerste “kookherinnering”: het eerste dat ik zelf gemaakt heb, voor zover ik mij kan herinneren. Nu ik zelf zo’n dertig jaar ouder ben (zucht), is dit nog steeds een geschikt recept, gezien mijn twee kleine meisjes nu kunnen helpen. Wie weet wordt dit ook wel hún eerste kookherinnering… Roeren in de chocolade, eidooiers loskloppen, de saus door de zeef duwen: stuk voor stuk handelingen die kleine handjes aankunnen. De chocolade smelten en de saus koken zou ik hen minder toevertrouwen, maar niets belet hen om op een stoel mee te kijken.

PS: Voor de bain marie gebruik ik bijna altijd een mosselpot: gemakkelijkste keukenhulpje ooit! 🙂

Wat heb je nodig? 

125 g pure chocolade
4 eieren, gesplitst
300 g (diepvries)bramen
1 el kristalsuiker
1 kl vanillepoeder of een halve vanillestok, opengesneden
een halve kaneelstok
een steranijs
sap van een halve citroen

Hoe ga je tewerk? 

Breek de chocolade in stukken en smelt au bain marie.
Eens gesmolten, neem je de kom van het vuur en laat je de chocolade afkoelen tot kamertemperatuur.
Klop de eidooiers los.
Roer door de chocolade.

Klop de eiwitten stijf.
Spatel ze luchtig door het chocolade-dooier mengsel.

Verdeel over potjes en zet minstens een uur koel weg.

Maak intussen de bramensaus.
Doe de bramen met een beetje water, citroensap, kaneel, vanille en steranijs in een kom.

Zet op middelhoog vuur en laat aan de kook komen.
Roer er de suiker door.
Laat tien minuutjes doorkoken.
Giet de bramen in een zeef en druk er zoveel mogelijk sap uit. Bedoeling is dat je een vrij dikke saus krijgt.

Laat afkoelen.

Neem de potjes uit de koelkast en giet er voorzichtig de bramensaus op.
Serveer.

Benieuwd wat de andere foodbloggers ervan maakten?

• “Season with love” bedacht een kardemon-kaneel brownie met bramen
• Ongewoon lekker ging voor niet-alledaagse pastinaakkoekjes
• Katrin voegde een -voor mij onbekende- bojo met granaatappel toe aan haar favoriete recepten
• “Ik bak er iets van” bakte een pastinaak plaatcake met bramen
• “Bijna net zo lekker als thuis” tekent voor de voorlopig enige hartige inzending: cassave- en pastinaakfrietjes met granaatappelmayonaise
• “Let’s talk about food” ging voor zoete cassavechips met granaatappel-kaneeldip

Eendeborst met sinaassaus en puree van pastinaak en pompoen

Oooooh, wat moet ik nog afkicken van mijn Latijns-Amerikaans tripje… Ik word moe op de meest onmogelijke momenten, loop over van energie op zo mogelijk nog meer bizarre tijdstippen, en op de koop toe heb ik geen zin in eten en alles dat ermee te maken heeft. Zullen we het maar op de jetlag steken? Na een mislukt kookexperimentje voor Singapore noedels gisteren, heb ik het vandaag maar over een andere boeg gegooid: klassieke smaken.

Eend past sowieso wonderwel bij sinaas (denk maar aan de überklassieker “canard à l’orange”) en met steranijs erbij lijkt dit recept wel een kruising met “Peking eend” uit de Chinese keuken. De traditionele sinaasappel wordt in dit gerecht vervangen door de rode variant die nu volop in het seizoen is. Zalig lekker en wondermooi. Maar gewone sinaasappels, of zelfs mandarijnen of clementines, kunnen natuurlijk ook.

Ik serveerde er een puree van pastinaak en geroosterde pompoen bij: echt een ontdekking! De puree is lekker zoet, waardoor die uitstekend bij de ietwat zurige en bittere toets van de saus past, en je mist de patatjes absoluut niet. Room is niet onontbeerlijk maar zorgt wel voor een smeuïger resultaat. Ook de uien zou je kunnen weglaten, al geven ze een rokerige, wat aardse smaak aan het geheel.

Het gerecht is ongelooflijk lekker, en zou niet misstaan op een feestje. In dat geval zou ik er zelfs nog wat geroosterde en gehakte hazelnootjes durven overstrooien, om de textuur nog wat te pimpen en te zorgen voor de ultrahippe “crunch”.

De ingrediëntenlijst lijkt misschien lang, maar de meeste dingen liggen waarschijnlijk in je voorraadkast, en de bereiding is ook niet moeilijk. Het duurt wel even (reken van start tot finish toch een tweetal uurtjes), maar het doel heiligt -in dit geval- de middelen.

De recepten zijn van Yotam Ottolenghi, slechts hier en daar een beetje aangepast.

Wat heb je nodig?

Voor de eendeborst
4 eendeborsten van 180 g elk
2 el venkelzaad
een snuf gedroogde chilivlokken
2 tl gemalen komijn
2 tl gemalen zwarte peper
1 tl grof zeezout
250 ml bloedsinaasappelsap (van ca 4 stuks)
4 bloedsinaasappels
180 ml rode wijn
2 el sherryazijn
16 anijssterren
1 tl perenstroop of honing

Voor de puree van pastinaak en pompoen
800 g in blokjes gesneden pompoen (geschild gewicht)
3 el olijfolie
1 bol knoflook
5 pastinaken, geschild en in grote stukken
200 ml olie (zonnebloem of arachide)
2 uien in ringen
80 g boter
nootmuskaat
150 ml room
bieslook, gesnipperd
zout en zwarte peper

Hoe ga je tewerk?

Verwarm de oven voor op 200°C.

Kerf de vetlaag van de eendeborst kruislings in.
Meng het venkelzaad met de chili, komijn, zeezout en peper.
Wrijf de eendborsten rondom in met dit mengsel.

Leg ze in een schaal en zet minstens een uur koel weg.

Schep de pompoen om met de olijfolie, zout en peper en schuif een half uur in de oven.

Snijd intussen ongeveer 1 cm van de lookbol af en zet na het eerste half uur bij de pompoen.
Rooster nog eens 30 minuten in de oven.
Kook intussen de pastinaken in ongeveer een half uur gaar in gezouten water.

Verhit de olie in een koekenpan en fruit de ui tot ze goudbruin zijn.
Giet af in een vergiet en bestrooi met zout.

Snij met een scherp mes de boven- en onderkant van de sinaasappels af en zet rechtop op een snijplank.

Snijd de schil en het witte vlies ervan af en verdeel in een zestal plakken.
Leg in een schaal en zet tot gebruik apart.

Verhit een grote koekenpan tot goed heet en bak er de eendeborsten goudbruin in aan op de verkant (ongeveer 3 minuten).
Keer om en bak nog 3 minuten.
Neem uit de pan en houd warm.
Giet het vet uit de pan en blus met het sinaasappelsap, de rode wijn en de sherryazijn en voeg ook de steranijs toe.

Laat tot de helft inkoken (ongeveer 6 minuten).
Proef en kruid eventueel bij met peper en zout.
Leg de eend er opnieuw in, dek af en laat een 7-tal minuutjes zachtjes sudderen.
Schep er de sinaasschijven bij en laat nog een drietal minuutjes doorwarmen.
Neem de eendeborst uit de pan en houd warm.
Zoet de saus met de perenstroop, breng aan de kook en kruid bij.

Doe de pastinaak en de pompoen samen in een kom.
Neem de bol look onderaan vast en knijp er de zachte, rokerige teentjes uit.
Voeg de boter, nootmuskaat, peper en zout toe en stamp grof tot puree.
Meng er de room en bieslook onder en warm nog even door.
Bestrooi met de gefruite ui.

Snijd elke eendeborst schuin in plakjes en serveer met de saus, sinaasschijven en puree.

Winterse wok

Op donkere dagen als vandaag heb ik nood aan een beetje kleur op mijn bord. Zeker als het leven – uit het niets – beslist om extra spijkers op je pad te gooien, en nog meer op het pad van iemand die je nauw aan het hart ligt. Op zo’n dagen sluit ik mij het liefst een beetje op in de keuken. Gewoon groentjes snijden, roeren in een potje soep, repetitief kruiden hakken… ik heb er soms eenvoudigweg nood aan. Proberen om mijn hoofd leeg te maken – al lukt dat nu niet, om even alleen te zijn, even stil te staan bij simpele dingen. Gooi daar nog het druilerige herfstweer van de laatste dagen bij, en je weet dat het tijd is voor een bord dat de herfst van haar mooiste kant laat zien, ondanks de donkere avonden.

Ik heb vandaag een versie van de “winterse roerbak” uit Veg van Hugh Fearnley-Whittingstall op tafel gezet. Maar gezien de mooie alliteratie, vind ik “winterse wok” een betere titel. Het gerecht bestaat uit de heerlijkste wintergroenten – wortel, pastinaak, spruitjes en paddenstoelen – in een warm aroma van vijfkruidenpoeder en chili, en met een extra “kick” van frisse limoen.

Ik kan hier kort over zijn, net als over de meeste recepten van Hugh: dit is gewoon heerlijk! Ook lezers die geen fan zijn van spruitjes, zou ik toch aanraden dit eens uit te proberen: het is zo’n andere manier om ze op tafel te zetten, dat de jeugdherinnering van muffe geuren en bittere smaken meteen uit je geheugen gewist wordt.

Het gerecht is ook snel klaar (“from nought to sixty” – om in het in Top Gear taal te zeggen – in maximum een half uur) en gezond. Een bijkomend voordeel is dat het helemaal niet smaakt als een snel en light gerecht: het heeft een gesofisticeerde smaak, alsof je je uren in de keuken heb staan uitsloven boven een heet fornuis, en je er heel wat “stoute” ingrediënten in hebt moeten gooien om zo’n smaakexplosie te kunnen verkrijgen. En last but not least – voor de verstokte carnivoren onder ons – mis je jouw stukje vlees helemaal niet. Kortom: een perfect gerecht voor een etentje.

Ik kan niet veel bedenken dat deze wok nóg beter kan maken, enkel misschien wat geroosterde sesamzaadjes om er aan het einde over te strooien.

Gewoon proberen, zou ik zeggen, en natuurlijk hier iets schrijven om te laten weten of je het even lekker vond als ik!

Wat heb je nodig?

3 grote wortels
1 pastinaak
250 g shii-take of een andere champignon
ongeveer 10 spruitjes
100 g eiernoedels
2 eetlepels olie die hoge temperaturen kan verdragen (zoals arachide)
3 sjalotjes of 1 gewone ui
1/2 chilipeper
1 teentje look
suiker
3 eetlepels sojasaus
2 eetlepels mirin (rijstwijn) of droge sherry
1/2 theelepel Chinees vijfkruidenpoeder
limoensap
zeezout en zwarte peper

Hoe ga je tewerk? 

Voor een wok is het belangrijk dat je alle ingrediënten volledig “geprept” hebt voor je begint te bakken (mise-en-place). Ik doe ze meestal in verschillende kommetjes, de groenten die je samen moet toevoegen bij elkaar.

Bereid eerst de groenten: snij de wortels en pastinaak in fijne staafjes, de paddenstoelen in niet te dunne plakjes, de spruitjes in zeer fijne reepjes, de sjalotjes in ringetjes en de chilipeper in fijne halvemaantjes.
Pers of rasp het teentje look, en voeg samen met de chili toe aan het kommetje van de champignons.

Kook de eiernoedels volgens de aanwijzingen op de verpakking in licht gezouten water.

Verhit intussen de olie in de wok op hoog vuur.
Voeg de sjalot toe en roerbak 1 minuutje.
Voeg de wortel en de pastinaak toe en wok nog 2 minuten.

Voeg de paddenstoelen met de chili en look toe en roerbak nog een paar minuten. Doe als laatste de spruitjes in de wok en blijf roerbakken tot ze geslonken zijn.

Kruid met peper, zout en een flinke snuf suiker en schep uit de wok.

Giet de noedels af.
Draai het vuur onder de wok laag.
Voeg de sojasaus, mirin, het vijfkruidenpoeder en de noedels toe en warm een paar minuten door.
Doe de groenten terug in de pan en meng alles door elkaar.

Schep in kommetjes en knijp er wat limoensap overheen.